ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΔΕ: ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ

Μαζικός ανυποχώρητος αγώνας διάρκειας, για Μόρφωση, Δουλειά, Δημοκρατία!

Τα σύννεφα του πολέμου, απλώνουν απειλητικά τη σκιά τους πάνω από την ευρύτερη γειτονιά μας. Η Παλαιστίνη και η Λωρίδα της Γάζας μετατράπηκε τους καλοκαιρινούς μήνες για μια ακόμα φορά σε ένα απέραντο σφαγείο από τους ισραηλινούς σιωνιστές, με την πλήρη κάλυψη και στήριξη των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ – ΕΕ και Ρωσία που συσσωρεύονται και συμπυκνώνονται στην Ουκρανία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μια ενδεχόμενη εμπλοκή της χώρας μας, στα πλαίσια των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, θα σηματοδοτήσει ακόμη μεγαλύτερη σκλήρυνση της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης. Ταυτόχρονα αναδεικνύει ότι ο αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ στους πολιτικούς του στόχους πρέπει να ισχυροποιήσει την αντιπολεμική – αντιφασιστική – αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, με αιχμή την έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια ο λαός μας δοκιμάζεται από τη βάρβαρη πολιτική κυβένησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Καμιά κυβερνητική προπαγάνδα περί “εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια” και “επιστροφής στην ανάκαμψη” δεν μπορεί να αποκρύψει τη ζοφερή πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι της χώρας μας. Το πολυδιαφημιζόμενο “success story” της κυβέρνησης είναι ο εφιάλτης μας. Στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής, που υπαγορεύεται ευθέως από την τρόικα και την ντόπια ολιγαρχία, μπαίνουν ξανά τα λαϊκά εισοδήματα. Η επιβολή ακόμα μεγαλύτερης φοροληστρικής πολιτικής με τα νέα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ, οι επερχόμενες νέες αντιλαϊκές ανατροπές σε μισθούς και συντάξεις θα βαθύνουν και θα διευρύνουν ακόμα περισσότερο τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε πλατύτερα τμήματα του λαού. Η σταθερή, μόνιμη και ασφαλιζόμενη εργασία σβήνει από το χάρτη των εργατικών κατακτήσεων και τη θέση της λαμβάνουν κάθε μορφής ελαστικές και επισφαλείς εργασιακές σχέσεις. Τα δήθεν προγράμματα ενάντια στην ανεργία, τα βάουτσερ, οι ΚΟΙΝΣΕΠ και κάθε λογής ελαστικές μορφές εργασίας συνθέτουν το «νέο» τοπίο απόλυτου εργασιακού μεσαίωνα. Οι κοινωνικές δομές (Παιδεία – Υγεία – Πρόνοια) που κατακτήθηκαν με πολύχρονους αιματηρούς αγώνες και θυσίες κατεδαφίζονται καθημερινά και χαρίζονται ως «φιλέτα» στους μεγαλοκαρχαρίες της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ θέλουν ένα νέο δημόσιο, μακριά από τις υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα. Εργαλεία η αξιολόγηση, οι ιδιωτικοποιήσεις και η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας με πρώτο βήμα τις απολύσεις, για να φεύγουν οι παλιοί μόνιμοι με δικαιώματα και να έρχονται οι νέοι ελαστικά εργαζόμενοι.

Η συνέχιση και το βάθεμα της αντιλαϊκής πολιτικής έχει ως απαραίτητο πυλώνα της την όξυνση της κρατικής τρομοκρατίας. Από την ανοιχτή και ωμή βία και καταστολή μέχρι τα φύλλα επιστράτευσης που «απλόχερα» μοιράζει η κυβέρνηση σε όποιον κλάδο εργαζομένων ορθώνει ανάστημα, μέχρι τις σχεδιαζόμενες αντιδραστικές ανατροπές στο πλαίσιο λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος, ο στόχος είναι πάντα ένας. Να ανακοπεί η πορεία συγκρότησης ενός αγωνιστικού πανεργατικού – παλλαϊκού μετώπου αντίστασης, πάλης και ανατροπής της πολιτικής που επιβάλλουν κυβέρνηση, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές. Να υποταχθούν οι λαϊκές δυνάμεις στη θέληση των «ισχυρών». Να επιβληθεί παντού ο φόβος και η υποταγή.

Ο λεγόμενος «εκσυγχρονισμός» του κράτους που εδώ και καιρό έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, με την εφαρμογή της κακόφημης «αξιολόγησης» συναντά τις σημαντικές αντιστάσεις της πλατιάς πλειοψηφίας των εργαζομένων στο Δημόσιο, που συμμετείχαν στην αποχή που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ απ’ όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης. Απονομιμοποιήθηκε και αποκαλύφθηκε στη συντριπτική πλειοψηφία το πραγματικό περιεχόμενο και ο ρόλος της επιχειρούμενης «αξιολόγησης», ως εργαλείο που ανοίγει την πόρτα σε μελλοντικές διαθεσιμότητες-απολύσεις, που επιβάλλει φτώχεια διαρκείας στην πλειονότητα των εργαζομένων, που αποδομεί και κατακερματίζει τις συλλογικές σχέσεις εργασίας, ενώ ταυτόχρονα αναδιαρθρώνει το σύνολο του Δημοσίου προς το αντιδραστικότερο, ακριβώς για να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου. Ο αγώνας των εργαζομένων στο Δημόσιο πρέπει να συνεχιστεί το επόμενο διάστημα με αμείωτη ένταση και να διευρυνθεί. 

Η εκπαίδευση μπορεί και πρέπει να μπει σε δρόμο αγωνιστικής συμπόρευσης για τη συνολική ανατροπή της επιχειρούμενης «αξιολόγησης». Οι διευθυντές των σχολείων, που τώρα θα κληθούν να αξιολογηθούν, οφείλουν να συστρατευτούν με τον κλάδο και το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Τους καλούμε να αντιταχθούν και να αρνηθούν μαζικά να συμμετάσχουν στην αξιολόγηση.

Η εκπαίδευση ζει για πολλοστή χρονιά τις συνέπειες της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής. Η εφαρμογή της νέας αντιδραστικής – αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις πραγματικές στοχεύσεις της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας. Τα πρωτοφανή ποσοστά σχολικής αποτυχίας στην Α” Λυκείου, το ακόμα πιο σκληρό εξεταστικό σύστημα και η συνολική αποδόμηση του περιεχομένου σπουδών, διαμορφώνουν ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης ακόμα πιο ταξικό για «λίγους και εκλεκτούς», που απορρίπτει τη νέα γενιά και την εκδιώκει προς την άτυπη εκπαίδευση, τη μαθητεία, τη μαύρη και ελαστική εργασία. Οι καλοκαιρινές παλινωδίες της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με τις απανωτές τροπολογίες σχετικά με τους όρους προαγωγής αποδεικνύουν πως ο νέος νόμος δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά μόνο να ανατραπεί.

Τα 22.000 κενά σε Α/βάθμια και Β/βάθμια εκπαίδευση, που με λογιστικές «αλχημείες» ο υπουργός Παιδείας πρόσφατα μετέτρεψε σε 16.500, αναδεικνύουν τις τραγικές ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, που λόγω των μαζικών συνταξιοδοτήσεων και της ανυπαρξίας διορισμών, δημιουργούν καθεστώς γενίκευσης, διεύρυνσης και μονιμοποίησης των ελαστικών μορφών επισφαλούς εργασίας. Ταυτόχρονα όλα τα «μέτρα» αντιμετώπισης τόσο της τρέχουσας ηγεσίας όσο και των προηγούμενων (αύξηση ωραρίου, συμπτύξεις – συγχωνεύσεις τμημάτων, κλείσιμο σχολείων, βίαιες μετακινήσεις μαθητών), πέρα από το ακραία αντιπαιδαγωγικό – αντιεκπαιδευτικό και αντεργατικό χαρακτήρα τους, αποδείχθηκε και έμπρακτα ότι κανένα απολύτως πρόβλημα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Το σύνολο της εκπαίδευσης, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε ένα ασφυκτικό και εκρηκτικό καθεστώς. 

Η πολιτική των Μνημονίων επιβάλλει το «νέο σχολείο». Σε αυτή την πολιτική για την κοινωνία αντιστοιχεί το λεγόμενο «νέο σχολείο» του 4186/13 και των νόμων της μνημονιακής φάσης. Σε ένα σχολείο έτσι κι αλλιώς σε κρίση έρχονται να επιβάλλουν το σχολείο τωνδεξιοτήτων, του ελιτίστικου και εντατικοποιημένου λυκείου των πανελλαδικών εξετάσεων σε όλες τις τάξεις του και της τράπεζας θεμάτων. Για δε την πλειοψηφία που πέφτει θύμα των ταξικών φραγμών την προετοιμάζουν τεχνική εκπαίδευση της μαθητείας, της απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας, που έχει στην καρδιά της το ιδιωτικό κερδοσκοπικό κύκλωμα κατάρτισης των ΙΕΚ. Γι’ αυτό υποβαθμίζεται η δημόσια τεχνική εκπαίδευση, με την κατάργηση των τομέων και των ειδικοτήτων, γι’ αυτό βγαίνουν σε διαθεσιμότητα οι συνάδελφοί μας. Αυτό το σχολείο που θα «παράγει» τον εργαζόμενο των 200-300 ευρώ, θύμα και αυτό της λιτότητας, των περικοπών και των συγχωνεύσεων, δεν μπορεί παρά να είναι ένα αυταρχικό σχολείο που αντί για τη γλώσσα των δικαιωμάτων και της ισότητας μιλάει τη γλώσσα της αριστείας και της αξιοκρατίας. Γι’ αυτό θέλει την αξιολόγηση και προϋποθέτει εκπαιδευτικούς ελαστικά εργαζόμενους καιχαμηλά αμειβόμενους, που έχουν εμπεδώσει το φόβο. Γι’ αυτό και θα προτιμήσει να καλύψει τα κενά με αναπληρωτές, και ας αναπληρώνουν… τον εαυτό τους καλύπτοντας πάγιες ανάγκες.

Απάντηση σε όλα αυτά που κάνουν το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς για άλλη μια φορά δύσκολο, με δεκάδες άλυτα προβλήματα που υπονομεύουν και περιθωριοποιούν το εκπαιδευτικό έργο, πρέπει να είναι ένα εκπαιδευτικό κίνημα με σαφείς θέσεις. Που θα υπερασπιστεί το δικαίωμα πρόσβασης στο σχολείο, το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του, το περιεχόμενο της γνώσης που μορφώνει και το ρόλο του εκπαιδευτικού που του αντιστοιχεί, μόνιμου και με αξιοπρεπείς απολαβές, ελεύθερου να εργαστεί και να δημιουργήσει. Αυτό το σχολείο είναι το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Δημόσιο και Δωρεάν Σχολείο των όλων και των ίσων. Αυτό το ενιαίο σχολείο δεν είναι μετονομασία του Γενικού Λυκείου και δεν περιθωριοποιεί ή καταργεί την τεχνική εκπαίδευση και τους ανθρώπους της, όπως κακόβουλα διαδίδουν οι δήμιοί της, που κλείνουν τα σχολεία, απολύουν τους εκπαιδευτικούς και στέλνουν τα παιδιά στα ΙΕΚ. Θα αξιοποιήσει τις υποδομές και τον εξοπλισμό, την πλούσια εμπειρία και το πολύτιμο δυναμικό των εκπαιδευτικών για να παρέχει επιστημονική γνώση για βασικούς τομείς της παραγωγής.

Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, που θα προπαγανδιστούν ως αναγκαιότητα για μια νέα ρύθμιση του δημόσιου χρέους, οι εργαζόμενοι μπορούν να απαντήσουν και να αναμετρηθούν. Με έναν αποφασιστικό αγώνα διαρκείας, με προβολή των αιτημάτων των εργαζομένων, με συσπείρωση μέσα από γενικές συνελεύσεις, με συντονισμό των κλάδων και των κινητοποιήσεων τους και μορφές πάλης εξίσου αποφασιστικές με τις επιλογές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Η ΕΕ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα, όπως μας υπογραμμίζει η άρχουσα τάξη και οι σύμμαχοί της, αλλά το ίδιο το πρόβλημα. Θεωρούμε αναγκαίο και επιτακτικό τον αποφασιστικό και ανειρήνευτο αγώνα όλου του λαού για να σπάσουν οριστικά τα δεσμά των ΕΕ – ΝΑΤΟ που βυθίζουν τον τόπο στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση και τον σέρνουν στο πολεμικό τους άρμα. Η πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Απαραίτητος όρος στην παρούσα συγκυρία είναι ο ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας διάρκειας των εργαζομένων και όλου του λαού. Πιάνοντας το νήμα των αγώνων της προηγούμενης περιόδου, οφείλουμε να επαναφέρουμε στην ημερήσια διάταξη τους άξονες: Μισθός – Σύνταξη, Παιδεία – Υγεία – Πρόνοια, Μόνιμη και σταθερή εργασία, Συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία, την καταστολή και τα πειθαρχικά ως βάση πραγματικών αιτημάτων που μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους και να τους δημιουργούν την πεποίθηση ότι μπορούν να αντιστρέψουν τη μαύρη πραγματικότητα, ότι μπορούν να αποκρούσουν τον εργασιακό εφιάλτη κυβέρνησης και τρόικας.Μπορούν να προκύψουν αγώνες μαζικοί, ενωτικοί, ταξικοί, αποφασιστικοί και νικηφόροι. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου στην «κορυφή» του συνδικαλιστικού κινήματος και κυρίως στη βάση των εργαζομένων, στους βασικούς τομείς του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους», αλλά και με τους εργαζόμενους στο χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα. Ταυτόχρονα όμως είναι αναγκαίο να αποτιναχτεί από τις πλάτες του συνδικαλιστικού κινήματος η θεωρία των «αναθέσεων» και των εύκολων λύσεων, που καλλιεργεί στο λαό και στους εργαζόμενους την αυταπάτη ότι μια ενδεχόμενη κυβερνητική εναλλαγή μπορεί να φέρει ριζικές πολιτικές ανατροπές.Επιδιώκουμε τη συγκρότηση και την ισχυροποίηση ενός κινήματος ακηδεμόνευτου, που δεν συνθηκολογεί, δεν συμβιβάζεται και δεν ευθυγραμμίζεται με τις κυβερνητικές εναλλαγές.

Καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε στην ανυπόληπτη ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι ηγεσίες τους απέφυγαν κάθε προοπτική κλιμάκωσης και κορύφωσης των αγώνων, ακόμη και όταν υπήρξαν μεγαλειώδης στιγμές του κινήματος (24ωρη το Μάη του 2010, 48ωρη τον Οκτώβρη του 2011, ημέρα ψήφισης του 2ου μνημονίου το Φλεβάρη του 2012,κ.ά.). Ακόμα κι όταν οι κλάδοι ήρθαν στο προσκήνιο με αποφασιστικούς αγώνες και πάλι απέφυγαν κάθε ουσιαστική στήριξή τους (ΕΡΤ το Μάη του 2013, καθηγητές το Μάη και το Σεπτέμβρη του 2013, διοικητικοί στα ΑΕΙ Σεπτέμβρης – Οκτώβρης το 2013, κ.ά.). Οι καθιερωμένες 24ωρες απεργίες ξεπέρασαν πλέον τις 40! Στα τέσσερα χρόνια της περιόδου της κρίσης που διανύουμε ούτε εμπνέουν τους εργαζόμενους, ούτε φοβίζουν τις εξουσίες. Αντίθετα οι ηρωικοί κλαδικοί, καθώς και οι αγώνες τμημάτων εργαζομένων (καθηγητές σε διαθεσιμότητα, εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, διοικητικοί στα ΑΕΙ, καθαρίστριες, κ.ά.) κέρδισαν τη λύση επιμέρους αιτημάτων τους και άφησαν ανοιχτές με θετικό τρόπο τις μεγάλες διεκδικήσεις τους, όπως το να μην γίνουν καθόλου απολύσεις και να επαναλειτουργήσουν οι καταργημένες δομές τους. Αυτοί οι αγώνες είχαν παρατεταμένο χαρακτήρα, πολυμορφία και αποφασιστικότητα στην εξέλιξη των μορφών πάλης τους (καταλήψεις, αποκλεισμούς, ενημερώσεις, κέντρα αγώνα κ.ά.), αναβάθμιση των διαδικασιών λήψης των αποφάσεων τους (συγκρότηση συντονιστικών και επιτροπών αγώνα, κοινές γενικές συνελεύσεις, κ.ά.).

Στην κατεύθυνση αυτή απευθύνουμε κάλεσμα – πρόσκληση αγωνιστικής συνεννόησης και συμπόρευσης προς όλες τις Ομοσπονδίες και προς όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία του Δημοσίου Τομέα, για την οικοδόμηση ενός ισχυρού πανδημοσιοϋπαλληλικού μετώπου αντίστασης και πάλης. Πρωταρχικά επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός ισχυρού πανεκπαιδευτικού μετώπου αντίστασης και πάλης. Ο συντονισμός της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων ΠΕ, επιδιώκοντας να συμμετέχουν αναπληρωτές, φοιτητές, γονείς και μαθητές, είναι αναγκαίος για την ανασυγκρότηση του κινήματος της εκπαίδευσης.

Α. Πλαίσιο αιτημάτων πάλης

Επαναφέρουμε το σύνολο των αιτημάτων όπως έχουν ήδη αποφασιστεί από το 16^ο Συνέδριο καθώς και τις πρόσφατες Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ. Πιο συγκεκριμένα καταθέτουμε σαν αιχμές τα παρακάτω

·                     Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Να ζούμε με αξιοπρέπεια εμείς και οι οικογένειές μας από το μισθό μας. Τώρα επαναφορά του μισθού του πρωτοδιόριστου στα επίπεδα του 2009. Καμιά περικοπή σε συντάξεις και εφ’ άπαξ, πλήρη σύνταξη με 30 χρόνια εργασίας.

·                     Επαναφορά του διδακτικού ωραρίου μας στην προ του 2013 κατάσταση

·                     Να ανατραπεί όλο το αυταρχικό – αντιδραστικό πλαίσιο της αξιολόγησης. Να καταργηθούν όλοι οι σχετικοί νόμοι και ο νόμος για το Μισθολόγιο. Ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική προαγωγή για όλους τους εργαζομένους.

·                     Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών τώρα, με βάση την προϋπηρεσία (η οποία πρέπει να προσμετρηθεί στο σύνολό της από το 2010) και την ημερομηνία λήψης πτυχίου, ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά. Όχι στις ελαστικές μορφές εργασίας. Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.

·                     Κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει. Να επιστρέψουν πίσω όλοι συνάδελφοί μας που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα. Επαναφορά των τομέων και ειδικοτήτων.

·                     Όχι στην κατεδάφιση της Δημόσιας Παιδείας. Να ανατραπεί ο νέος αντιεκπαιδευτικός νόμος για το «νέο σχολείο». Αγωνιζόμαστε για πραγματικά 12χρονο Δημόσιο και Δωρεάν Σχολείο για όλα τα παιδιά. 20 μαθητές στο τμήμα.

·                     Υγεία – Παιδεία – Πρόνοια – Κοινωνική Ασφάλιση είναι λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Αγωνιζόμαστε για την υπεράσπισή τους.

·                     Υπεράσπιση των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Β. Πρόγραμμα δράσης

Προτείνουμε, πρώτα-πρώτα στον κλάδο μας, αλλά και προς όλες τις Ομοσπονδίες και τα Πρωτοβάθμια Σωματεία του δημοσίου και προς την ΑΔΕΔΥ το εξής [ενδεικτικό] πρόγραμμα δράσης:

1.        Αγώνας διαρκείας, παρατεταμένος και ανυποχώρητος, πολύμορφς και αποφασιστικός (με 48ωρες ή τριήμερες ή 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες,) με Γενικές Συνελεύσεις που θα καθορίζουν ανάλογα με τις εξελίξεις την έκβαση του αγώνα.

2.        Στοχεύουμε και επιδιώκουμε ο αγώνας μας να πάρει πανεκπαιδευτικά, πανδημοσιουπαλληλικά και πανεργατικά χαρακτηριστικά.

3.        Τα Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και των ΕΛΜΕ το επόμενο διάστημα πριν και μετά τις Γ.Σ. παίρνουν μέτρα και πρωτοβουλίες αγωνιστικού συντονισμού με όλες τις ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία σε όλους τους νομούς (κοινοποίηση της απόφασης, ανοιχτό κάλεσμα προς τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους να πάρουν αντίστοιχες αποφάσεις, επιμέρους και κοινές συναντήσεις, κοινό βηματισμό με ταυτόχρονες και παράλληλες διαδικασίες, όπως κοινές συνεδριάσεις Δ.Σ., συνελεύσεις, ενημερώσεις, συνεντεύξεις, κ.ά.)

4.        Συγκροτούμε, άμεσα, σε όλα τα επίπεδα απεργιακές επιτροπές, παίρνοντας όλα τα απαιτούμενα μέτρα προετοιμασίας και Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή. Οι απεργιακές επιτροπές θα λειτουργούν από κοινού με τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ θα υλοποιούν τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και θα αποτελούν κέντρο συντονισμού και οργάνωσης του απεργιακού αγώνα που θα έχει και την ευθύνη συνεργασίας με τους άλλους κλάδους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

5.        Επιδιώκουμε την οργάνωση μεγάλων συλλαλητηρίων για την παιδεία σε όλους τους νομούς στις 3/10/2014, αξιοποιώντας καιν την παγκόσμια ημέρα του εκπαιδευτικού.

6.        Στηρίζουμε και υλοποιούμε το πρόγραμμα δράσης της ΑΔΕΔΥ. Συμμετέχουμε στην αποχή – απεργία που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ σε όλο το δημόσιο, που καλύπτει και την εκπαίδευση, για να μην εφαρμοστεί η αξιολόγηση, καθώς και τις αγωνιστικές και απεργιακές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ.

7.        Στηρίζουμε με αποφάσεις της ΟΛΜΕ και των ΕΛΜΕ τις διεκδικήσεις, τα αιτήματα και τις μορφές πάλης των συναδέλφων σε διαθεσιμότητα. Καλούμε τον κλάδο να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις τους και στην καμπάνια οικονομικής στήριξής τους που οργάνωσε η ΟΛΜΕ. Η ΟΛΜΕ να ζητήσει από το υπουργείο και τις διοικήσεις, οι συνάδελφοι να έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν στις εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια.

8.        Καλούμε την ΑΔΕΔΥ να αξιοποιήσει το αγωνιστικό κλίμα που διαμορφώθηκε στους δημοσίους υπαλλήλους, με τη στάση της μαζικής ανυπακοής στην αξιολόγηση και της μαζικής συμμετοχής στις συνελεύσεις. Το Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ να συνεδριάσει και να αποφασίσει αντίστοιχη μορφή αγώνα με την ΟΛΜΕ, την οποία και να θέσει για έγκριση σε όλες τις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και στις ομοσπονδίες.

9.        Ο απεργιακός αγώνας να ξεκινήσει μέσα στον Οκτώβρη. Η συγκεκριμενοποίηση της μορφής πάλης των 48ωρων ή τριήμερων ή 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών να γίνει μετά την ολοκλήρωση των συναντήσεων με τα σωματεία Η συγκεκριμένη μορφή μπορεί να τεθεί για έγκριση σε νέες Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις ΔΕ