ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ: Για τον απολογισμό του ΔΣ της ΟΛΜΕ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Για τον απολογισμό του ΔΣ της ΟΛΜΕ

Α. Η πολιτική συγκυρία

Ο απολογισμός πεπραγμένων του απερχόμενου ΔΣ της ΟΛΜΕ γίνεται σε μια ιδιαίτερα ρευστή περίοδο που όμως χαρακτηρίζεται από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, της συνέχισης της αντιλαϊκής επίθεσης από την μεριά των δυνάμεων του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου και των ιμπεριαλιστών ενάντια στο λαό μας. Τα πλατιά λαϊκά στρώματα εξακολουθούν και βρίσκονται αντιμέτωπα για πολλοστή χρονιά με τη βάρβαρη και καταστροφική πολιτική της μνημονιακής θύελλας που συνεχίζει το καταστροφικό έργο της συντριβής των εργασιακών και δημοκρατικών κατακτήσεων, της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους σε Παιδεία – Υγεία – Πρόνοια, της διεύρυνσης της ανεργίας, βαθέματος της φτώχειας και της εκποίησης του δημόσιου πλούτου. Για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής αξιοποιήθηκαν όλοι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, η κρατική βία, ο αυταρχισμός και η τρομοκρατία ώστε να καμφθούν όλες οι λαϊκές αντιστάσεις και να ανακοπεί η πορεία ανάπτυξης του μαζικού κινήματος.

Οι εκλογές της 25^ης Γενάρη χαρακτηρίζονται από την πλατιά και γενικευμένη καταδίκη των κομμάτων που αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της ντόπιας ολιγαρχίας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τα οποία υλοποίησαν αυτή την καταστροφική πολιτική για το λαό και τον τόπο. Τα εκβιαστικά διλλήματα και τα καταστροφικά σενάρια με τα οποία επιχείρησαν οι δυνάμεις αυτές να εγκλωβίσουν τις συνειδήσεις των ευρύτερων μαζών δεν έπιασαν τόπο. Αντίθετα συνάντησαν τη γενικευμένη αποδοκιμασία.

Η νέα πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται για τη χώρα και το λαό μας, μετά την κυβερνητική εναλλαγή, συνοδεύεται από την ένταση της επιθετικότητας και των εκβιαστικών τελεσιγράφων από τη μεριά της ΕΕ και του ΔΝΤ. Στο εσωτερικό της χώρας η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δίνει εδώ και περισσότερο από τρεις μήνες δείγματα γραφής πλήρους ευθυγράμμισης και συνολικής υποταγής απέναντι στις απαιτήσεις ΕΕ – ΔΝΤ. Από την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη και το περίφημο «μέηλ Βαρουφάκη» μέχρι και τον «έντιμο συμβιβασμό» που προετοιμάζεται πυρετωδώς, όλα κατατείνουν προς το γεγονός ότι πολύ σύντομα ο λαός μα θα έρθει ξανά αντιμέτωπος με νέο γύρο αντιλαϊκής επέλασης, ανεξάρτητα από την ονομασία που θα του δοθεί.

Β. Η εκπαίδευση στο στόχαστρο της επίθεσης και οι αγώνες του κλάδου

Από το τέλος του 16^ου Συνεδρίου μέχρι και σήμερα το τοπίο στην εκπαίδευση αλλάζει δραματικά προς το χειρότερο. Ήδη μόλις λίγες εβδομάδες μετά τη λήξη του περασμένου συνεδρίου η κυβέρνηση Σαμαρά στοχοποιεί την τεχνική εκπαίδευση και τους 2000 συναδέλφους μας. Ο εφιάλτης της διαθεσιμότητας και των απολύσεων κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του καταδικάζοντας τους συναδέλφους μας σε ένα απίστευτο καθεστώς εργασιακής ομηρίας. Χιλιάδες μαθητές εκδιώκονται βίαια από την τεχνική εκπαίδευση ενώ οι αντίστοιχες ειδικότητες χαρίζονται ως «φιλέτα» στους μεγαλο-καρχαρίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Παράλληλα μπαίνει σε εφαρμογή ο αντιεκπαιδευτικός νόμος 4186 για το Λύκειο, η κακόφημη τράπεζα θεμάτων και οι πανελλαδικού τύπου εξετάσεις με τις γνωστές δραματικές συνέπειες για τους μαθητές της Α’ Λυκείου και την εκπαιδευτική διαδικασία.

Ταυτόχρονα ο κλάδος βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με την εφαρμογή του νέου αυξημένου κατά δύο (2) ώρες ωραρίου εργασίας. Η αύξηση αυτή συνοδεύεται από ένα τεράστιο κύμα «κινητικότητας» εκπαιδευτικών σε δύο, τρία ή ακόμα και πέντε σχολεία για να συμπληρώσουν το πολυπόθητο πλέον ωράριό τους. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών μετατρέπεται πλέον σε ιδιότυπους «πλασιέ γνώσης». Οι υποχρεωτικές μετατάξεις παραμονές του δεκαπενταύγουστου του ’13 έρχονται να συμπληρώσουν το σκηνικό της απόλυτης εργασιακής ανασφάλειας για το σύνολο σχεδόν των εκπαιδευτικών.

Η ένταση της επίθεσης στην εκπαίδευση δεν έχει σταματημό. Για πρώτη φορά μπαίνει σε εφαρμογή το αντιδραστικό πλαίσιο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Ολόκληρο το πλαίσιο της αξιολόγησης είναι βαθύτατα και άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κατακερματισμό των εργασιακών μας σχέσεων, την επιβολή φτώχειας μακράς διάρκειας και μισθολογικής καθήλωσης για χιλιάδες εκπαιδευτικούς (μέσω του ενιαίου μισθολογίου ν4024/11) ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το τέλειο εργαλείο για τις επόμενες απολύσεις. Η εφαρμογή της αξιολόγησης συνοδεύεται από την ένταση του αυταρχισμού μέσα στα σχολεία και των καθημερινών απειλών και εκβιασμών από τη μεριά της Διοίκησης (δ/ντες, προϊστάμενοι, σχ. σύμβουλοι κλπ) προς τους εκπαιδευτικούς για να καταλήξει στο περίφημο υπουργικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του «εντέλλεσθε» το Μάρτη του 2014.

Το κλίμα μέσα στα σχολεία είναι ασφυκτικό και εκρηκτικό για το σύνολο των εκπαιδευτικών αλλά και της νέας γενιάς που βιώνει με το δικό της τρόπο την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Απέναντι στη γενικευμένη επίθεση απέναντι στην Δημόσια Εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, η απάντηση είναι άμεση και ταράζει τα μέχρι τότε «ήρεμα» αλλά θολά νερά της κοινωνίας. Οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί υποκινούμενοι από τις δικές τους αγωνίες και την οργή που ξεχειλίζει, παίρνουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Παρά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, τις κυρίαρχες «δημοσκοπήσεις» που προεξοφλούσαν την υποταγή των εκπαιδευτικών, τα γεγονότα τους ανατρέπουν. Μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, οι δρόμοι της Αθήνας και όλων των πόλεων σείονται από τις ογκώδεις διαδηλώσεις.

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ βρίσκεται σε αναντιστοιχία προς την ανάγκη να ξεδιπλωθεί εδώ και τώρα αποφασιστικός και παρατεταμένος αγώνας.

Ο κλάδος των καθηγητών την προηγούμενη διετία προσπάθησε να ξεπεράσει τον χρεοκοπημένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και την αδράνεια της ΑΔΕΔΥ, αξιοποίησε τις αποφάσεις του 16^ου Συνέδριου της ΟΛΜΕ (Ιούνης  2013) και έδωσε σημαντικούς αγώνες. Με τις διαδικασίες των συνελεύσεων, κόντρα στην πλειοψηφία της αδράνειας του ΔΣ της ΟΛΜΕ, έκανε τη μεγάλη απεργία το Σεπτέμβρη 2013, έβαλε τις βάσεις για τις πολύμορφες κινητοποιήσεις για διαθεσιμότητα που ακολούθησαν και συγκρούστηκε με τη γενικευμένη επίθεση. Συνέβαλε στην απονομιμοποίηση της μνημονιακής πολιτικής  κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και στην εκλογική ήττα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τα συμπεράσματα που αναδείχτηκαν καλούμαστε να τα αξιοποιήσουμε στο 17^ο Συνέδριο.

Η μεγάλη απεργία του Σεπτέμβρη του 2013 ήταν η μορφή πάλης που συσπείρωσε τον κλάδο στην προσπάθειά του να απαντήσει στις απολύσεις μονίμων και αναπληρωτών. Καταγράφουμε αρνητικά τη μη συμπόρευση στην απεργία των μεγάλων συνδικάτων ΔΟΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΠΟΕΔΗΝ, ΑΔΕΔΥ κ.λπ., την υπονομευτική στάση των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ που καταψήφισαν την απεργία, τη στάση του ΠΑΜΕ που καταψήφισε την απεργία και με διάφορα τερτίπια υπονόμευε τη συνέχιση της,  την οπισθοχώρηση των ΣΥΝΕΚ  μετά τις πρώτες μέρες που πρόκριναν την εκλογική αναμονή και υποβίβασαν τα αιτήματα της απεργίας στο πεδίο της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης.

Ένας πολύμορφος, μαζικός και αποφασιστικός αγώνας που κρατάει 22 μήνες και μετράει νίκες εξελίχθηκε κυρίως από τους καθηγητές σε διαθεσιμότητα μέσα από τα σωματεία μας αλλά και τα συντονιστικά τους (διαδηλώσεις, καταλήψεις, κάψιμο διαπιστωτικών πράξεων, «συμβόλαιο τιμής», συναυλίες κ.ά.)

Η μάχη ενάντια σε αυτοαξιολόγηση–αξιολόγηση απονομιμοποίησε την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, αποκάλυψε το ρόλο του αυταρχικού μοντέλου διοίκησης όλης της εκπαιδευτικής ιεραρχίας και έφτασε να ακυρώσει τα κυβερνητικά σχέδια. Από κοινού οι δυνάμεις ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΠΑΜΕ έχουν πάρει την πολιτική απόφαση να σταθούν απέναντι. Αλλά και οι δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ γρήγορα αποφασίζουν να αναδιπλωθούν και να καλέσουν σε άτακτη υποχώρηση.

Αλλά και οι σκληρές μάχες στα σχολεία για να μην εφαρμοστεί η αξιολόγηση – αυτοαξιολόγηση, να μην γίνουν οι περίφημες ομάδες αξιολόγησης, να εμποδιστούν τα σεμινάρια των αξιολογητών, στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τις μαχητικές δυνάμεις στην εκπαίδευση ενώ το Η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ παρακολουθεί «αμήχανη» τις εξελίξεις και μόνο στις αρχές Γενάρη του 14 παίρνει κάποια απόφαση και αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση από την πλευρά της ηγεσίας της Ομοσπονδίας μετατρέπεται σε μάχη χαρακωμάτων.

Στον κλάδο μεταστρέφεται το κλίμα όπως και σε ολόκληρη την κοινωνία. Το στοιχείο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και των διεκδικήσεων χάνει τον κυρίαρχο ρόλο του για να μπει στη θέση του η λογική της ανάθεσης, της εκλογικής αναμονής για να «αλλάξουν τα πράγματα». Η ευθύνη βαρύνει κύρια τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που υπέστειλαν από πολύ νωρίς τη σημαία των αγώνων και την αντικατέστησαν με τη σημαία των εκλογών στη λογική του «25 ψηφίζουμε, 26 φεύγουν».

Μέσα αυτό το πλαίσιο το ΔΣ της Ομοσπονδίας, με ευθύνη ΣΥΝΕΚ – ΔΑΚΕ – ΠΑΜΕ – ΠΑΣΚ/ΠΕΚ, αποφασίζει και εισηγείται στις Γενικές Συνελεύσεις του Οκτωβρίου ’14 «σιγή ασυρμάτου» και υποστολή της σημαίας των αγώνων και την αναμονή προς τις επικείμενες εκλογές.

Γ. Επίλογος

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ, κλείνει μια ολόκληρη διετία και – κατά τη γνώμη μας – δυστυχώς επιμένει να παραμένει «βουβό». Αδυνατεί ακόμα και να συμφωνήσει ότι όλα τα παραπάνω έγιναν

Οι δυνάμεις του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού ΔΑΚΕ και ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ) θυμήθηκαν ξαφνικά (!) τα αιτήματα του κλάδου, πλειοδοτούν «αγωνιστικά» και την ίδια στιγμή χειροκροτούν κάθε υποχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (πρόεδρος Δημοκρατίας, νέα συμφωνία 20/2 κ.ά.). Δεν μπορούν να αποκρύψουν πως είναι οι βασικοί υποστηρικτές των εκπαιδευτικών πολιτικών της οικονομικής ολιγαρχίας και της ΕΕ. 

Οι δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ διολισθαίνουν σε έναν «νέου τύπου» κυβερνητικό συνδικαλισμό. Υποτάσσονται στο «ρεαλισμό» της «αντικειμενικής κατάστασης» της χώρας. Καλούν τους εκπαιδευτικούς να δώσουν «πίστωση χρόνου» στη νέα κυβέρνηση και τα συνδικάτα να τηρήσουν στάση αναμονής και να μετατραπούν σε συνομιλητές-στηρίγματα της κυβερνητικής πολιτικής. Αναιρούν κάθε αίτημα βελτίωσης της θέσης των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων, κρίνοντάς τα σαν μαξιμαλιστικά και ανεπίτρεπτα όταν «υπάρχει τόση φτώχεια».

Το ΠΑΜΕ περιορίζεται σε αποκάλυψη-καταγγελία της νέας κυβέρνησης, χωρίς να συμβάλλει στο ξεδίπλωμα ενωτικών αγώνων, συνεχίζοντας την αδιέξοδη γραμμή της περιχαράκωσης. Υποτιμά τη δυνατότητα διεξαγωγής μαχητικών αγώνων για ικανοποίηση αιτημάτων, μεταθέτοντας στο απροσδιόριστο μέλλον την ωρίμανση των συνθηκών  για την ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου- ΕΕ-ΔΝΤ αρκούμενο στην έκδοση κάποιων ψηφισμάτων. Μιλούν για ταξικό και πανεκπαιδευτικό μέτωπο αλλά  αρνούνται το συντονισμό των ΕΛΜΕ και των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έχουν σαν μοναδικό τους πρόταγμα την ενότητα των εκπαιδευτικών στη βάση των κοινών τους αιτημάτων και την αγωνιστική διεκδίκησή τους. Δεν χαμήλωσαν ποτέ τον πήχη των αιτημάτων ανάλογα με τον κυβερνητικό διαχειριστή που έχουν απέναντί τους και σε αυτή την πορεία θα επιμείνουν. Με την πίστη στην υπόθεση των αγώνων και με τη σκληρή δουλειά για την ισχυροποίηση του Συνδικάτου σαν όπλο πάλης και διεκδίκησης.

Αν λοιπόν σήμερα η εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί προετοιμάζονται να υποδεχθούν πίσω τα αδέλφια τους μετά από σχεδόν δύο χρόνια διαθεσιμότητας, αν παγώνει – έστω και πρόσκαιρα – η αξιολόγηση και η τράπεζα θεμάτων αυτό οφείλεται κατ’ αποκλειστικότητα στους αγώνες που διεξήγαγε ο κλάδος μας και στους οποίους οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε προς όλους πως και αν ακόμα είχε «περπατήσει» η απεργία μέσα στις εξετάσεις, σπάζοντας την κρατική τρομοκρατία της επιστράτευσης, σήμερα οι εκπαιδευτικοί θα μιλούσαν και θα διεκδικούσαν από λίγο καλύτερες θέσεις.

Μπροστά μας έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Σκληρό και κακοτράχαλο. Όσα όμως είπαμε μέχρι σήμερα ισχύουν. Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και στην επόμενη περίοδο θα καταθέσουν όλες τους τις δυνάμεις για να μην μετατραπεί το Συνδικάτο σε ουραγός και κυβερνητικό στήριγμα, αλλά αντίθετα να συγκροτηθεί και να ενισχυθεί σε ταξική και αγωνιστική κατεύθυνση.

Οι εκπρόσωποι των

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ

Σταμάτης Νικολάου, πρώην γ. Γραμματέας  ΔΣ ΟΛΜΕ (2013 – 2014)

Γιώργος Δεμερδεσλής, γ. Γραμματέας ΔΣ ΟΛΜΕ (2014 – 2015)

Σταύρος Τζιορτζιώτης, πρώην μέλος ΔΣ ΟΛΜΕ (2013 – 2014)

Χρίστος Σόφης, μέλος ΔΣ ΟΛΜΕ (2014 – 2015)