Κραυγή αγωνίας από τον Πρόεδρο των Νοσοκομειακών Ιατρών του Νοσοκομείου Σερρών Βαγγέλη Παπαμιχάλη.
του Αποστόλη Νικολόπουλου
Είναι ένα ακραία αντιδραστικό κατασκεύασμα, που επικαιροποιεί βασικές πλευρές του διαβόητου νόμου Αρβανιτόπουλου και ενσωματώνει δραστικά κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ καθώς και υποδείξεις του ΣΕΒ.
Θεσμοθετούνται επαγγελματικές σχολές κατάρτισης, όπου θα εισάγονται απόφοιτοι γυμνασίου για να γίνουν «τεχνίτες». Οι συγκεκριμένες σχολές δεν θα παρέχουν απολυτήριο λυκείου και μέσω αυτών χιλιάδες ανήλικοι μαθητές θα πετιούνται έξω από την κυρίως εκπαίδευση, δεν θα αποκτούν στερεή υποδομή γνώσεων και θα προσφέρονται για «πρόγραμμα μάθησης σε εργασιακό χώρο» ή πρακτική άσκηση σε επιχειρήσεις ενώ θα φοιτούν.
Ταυτοχρόνως, στο νομοσχέδιο δίνεται έμφαση στη μεταλυκειακή μαθητεία και στην αιτιολογική έκθεση καθορίζονται φιλόδοξοι στόχοι για την επέκτασή της. Τα αποτελέσματα αυτής της σχεδιαζόμενης αναδιάταξης της ΤΕΕ θα είναι δραματικά για τα παιδιά από τα εργατικά στρώματα, ιδιαίτερα μετά και την υποκατάσταση της εκπαίδευσης από την «τηλεκπαίδευση» ήδη για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά και την προώθηση της τράπεζας θεμάτων και της μείωσης εισακτέων στα ΑΕΙ.
Βασικό χαρακτηριστικό του νομοσχεδίου είναι η τυφλή υποταγή της επαγγελματικής εκπαίδευσης στις επιθυμίες των επιχειρήσεων και η δήθεν «αυτονομία» των σχολικών μονάδων, που συνοδεύεται από την επέμβαση των «κοινωνικών εταίρων» στη λειτουργία τους. Προβλέπονται διαδικασίες καθορισμού τομέων και ειδικοτήτων που να ανταποκρίνονται «στις ανάγκες της αγοράς» και διαρκούς μελέτης σχετικών δεικτών, με συνέπεια ένα μόνιμο καθεστώς αβεβαιότητας και επαπειλούμενων καταργήσεων ή συγχωνεύσεων σχολείων και σχολών. Λαμβάνονται επίσης μέτρα για την δια βίου μάθηση, τις διαδικασίες πιστοποίησης, την σύνταξη οδηγών κατάρτισης και το εθνικό πλαίσιο προσόντων, ώστε να καλυφθούν ανάγκες του κεφαλαίου σχετικές με το εργατικό δυναμικό και την κινητικότητά του. Η «προκοπή» όμως του εργαζόμενου θεωρείται αποκλειστικά δική του ευθύνη και το βάρος της απόκτησης προσόντων πέφτει στους ώμους του.
Όσα προβλέπονται στο νομοσχέδιο δείχνουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αιτημάτων «καλλωπιστικού» τύπου («υπεράσπιση» της μαθητείας, «βελτίωση» της «τηλεκπαίδευσης» κλπ.). Χρειάζεται ένα σχολείο που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες και θα συνεισφέρει στην εργασιακή αξιοπρέπεια των αποφοίτων.
ΠΗΓΗ:ΠΡΙΝ
του Δημήτρη Αναστασίου
Ελλάδα – Κούβα: Μαθήματα από το άνοιγμα στον τουρισμό
Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 65 ετών σε νοσοκομείο της Λάρισας ο συνάδελφος Παναγιώτης Καραπιπέρης που είχε αποσπαστεί πρόσφατα στο 1ο ΕΠΑΛ Λάρισας, και τις τελευταίες ημέρες διαγνώστηκε θετικός στον κορωνοϊό.
Ο Παναγιώτης είχε οργανική στο 1ο Γυμνάσιο Λιβαδειάς και είχε διδάξει για αρκετά χρόνια σε σχολεία της Βοιωτίας. (1ο ΕΠΑΛ Λιβαδειάς & Εσπερινό ΕΠΑΛ Αλιάρτου).
Ο Παναγιώτης εξαιρετικός επιστήμονας και δάσκαλος, ήταν 23 χρόνια Καθηγητής Εφαρμογών στο ΤΕΙ Λάρισας. Εξαιρετικός συνάδελφος, πάντα χαμογελαστος και κεφάτος, ήταν η χαρά της παρέας.
Η κηδεία του έγινε σήμερα σε στενό οικογενειακό κύκλο, ενώ ο εκλιπών αφήνει πίσω τη σύζυγό του συνταξιούχο εκπαιδευτικό και την κόρη τους.
Η ΕΛΜΕ Λάρισας και οι συνάδελφοι του από την ΕΛΜΕ Βοιωτίας εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένειά του για το χαμό του συναδέλφου.
Ο διευθυντής ΜΕΘ του νοσοκομείου Παπανικολάου κ. Καπράβελος χαρακτηρίζει τη χθεσινή νύχτα “νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου”
O κ. Γρηγόρης Γεροτζιάφας Αναπληρωτής καθηγητής σχολιάζει...
της Μαρία Δεναξά
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ: AiXmi
«Κατεβάστε τα όπλα σας και θα κατεβάσουμε τα κινητά μας»
Στον εξωτερικό χώρο της μοναδικής ψησταριάς – καφενείο, που διαθέτει σύνδεση στο internet στην κοινότητα Πεύκη στην Ηλεία, 17 μαθητές τάξεων δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου με μοναδικά μέσα ένα παλιό laptop και ένα κινητό, εκπέμπουν σήμα SOS προς την υπουργό παιδείας Νίκη Κεραμέως.
Τα παιδιά μέχρι και σήμερα θα είναι υποχρεωμένα να συμμετέχουν στις διαδικτυακές αίθουσες της τηλεκπαίδευσης κάτω από δύσκολες συνθήκες, καθώς εκτός από τα προβλήματα με το πανελλήνιο σχολικό δίκτυο Webex θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και το κρύο που κάνει στην περιοχή.
Όπως αναφέρει στο newsit.gr ο Γρηγόρης Ξουλεής πρόεδρος της κοινότητας Πεύκης και ιδιοκτήτης του καφενείου, που έφερε στην δημοσιότητα το θέμα μέσα από μια σκληρή για το 2020 ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, τα πράγματα από αύριο θα είναι κάπως καλύτερα για τους μικρούς “ήρωες”.
«Η αλήθεια είναι πως αμέσως κινητοποιήθηκε ο δήμος και σε συνεννόηση με την αστυνομία καταφέραμε να εξασφαλίσουμε μια άδεια, ώστε ν ανοίξει το μαγαζί αποκλειστικά και μόνο για τα μαθήματα των παιδιών. Έτσι σήμερα θα είναι η τελευταία μέρα που θα γίνουν τα μαθήματα στον έξω χώρο και από αύριο τα παιδιά θα κάνουν σε κάπως καλύτερες συνθήκες το μάθημα τους».
Ο χώρος σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του ξεπερνά τα 200 τ.μ αν και δεν τίθεται όπως λέει θέμα συγχρωτισμού καθώς τα μαθήματα για κάθε βαθμίδα γίνονται διαφορετικές ώρες.
«Το πρόβλημα δημιουργήθηκε καθώς στην περιοχή δεν υπάρχει internet. Αν είχαμε σύνδεση στο κοινοτικό γραφείο τότε θα είχαμε μοιράσει τα παιδιά και θα ήταν καλύτερα. Δυστυχώς όμως μόνο το μαγαζί μου έχει στην περιοχή γι αυτό και σκεφτήκαμε τον τρόπο αυτό ώστε οι μαθητές να μην παίρνουν άδικα απουσίες. Τα παιδιά δεν έχουν φυσικά και laptop και αυτό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Δυστυχώς οι υπεύθυνοι έπρεπε να τα είχαν φροντίσει όλα αυτά και να μην έχουμε σήμερα παιδιά που κάνουν μάθημα μέσα στο κρύο».
Στις εικόνες που δημοσίευσε μαζί με την ανάρτηση του στα social media ο Γρηγόρης Ξουλεής τα παιδιά παρακολουθούν τα μαθήματα τους φορώντας μάσκες. Εντύπωση προκαλούν οι κολοκύθες που έχουν τοποθετηθεί πάνω στα τραπέζια προκειμένου να συγκρατούν τα ηλεκτρονικά μέσα.
“Ως πρόεδρος της Πεύκης θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για αυτές τις εικόνες με τα παιδιά του χωριού μου να κάνουν μάθημα έξω στο κρύο με μικρές οθόνες, στο μοναδικό χώρο που έχει ίντερνετ, ώστε να μην συνεχιστούν.
Έχω κάνει αίτηση να μπει ίντερνετ στο κοινοτικό γραφείο για να έρχεται και γιατρός για να γίνονται συνταγογραφήσεις από πέρυσι τον Νοέμβριο και ακόμα τίποτα.
Παρακαλώ κύριοι υπεύθυνοι να ευαισθητοποιηθείτε και να κινητοποιηθείτε άμεσα.
Αυτές οι εικόνες είναι ντροπή για όλους μας”.
https://www.newsit.gr/
https://www.sansimera.gr/biographies/2138
https://www.youtube.com/watch?v=mB8HtxJnXyU
της Πέπης Ρηγοπούλου 18/11/2020
Η πολιτική του αυταρχισμού και της καταστολής, του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», η οποία βρίσκει στην κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη τον φανατικό υποστηρικτή της σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, δέχτηκε ισχυρότατο ράπισμα δημοκρατίας, ελευθερίας και υπευθυνότητας από τα αριστερά και προοδευτικά κόμματα και οργανώσεις, από το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.
Ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου έγινε πολύχρωμα, ποικιλότροπα, με αγωνιστικό σθένος, με έντονο συμβολισμό και αυτοθυσία. Η απαγόρευση και ο φόβος δεν ράγισαν απλώς. Έσπασαν. Η εξέγερση του ’73 και τα ιδανικά της τιμήθηκαν όπως τους άξιζε.
Ως ιστορικό γεγονός και ως πηγή φρονηματισμού για σύγχρονους αγώνες και κατακτήσεις. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει την πανδημία για να τρομοκρατήσει τους πολίτες έπεσε στο κενό.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί κανείς δεν πίστεψε ότι κινδυνεύει από τον κορονοϊό επειδή γίνονταν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις με υποδειγματική τήρηση των υγειονομικών κανόνων. Οπως κανείς δεν πίστεψε ότι η κυβέρνηση νοιαζόταν περισσότερο για την υγεία των διαδηλωτών από ό,τι τα κόμματα και οι οργανώσεις στα οποία ανήκουν.
Τι έμεινε τελικά από την προσπάθεια των Μητσοτάκη και Χρυσοχοΐδη να απαγορεύσουν τις συγκεντρώσεις με μια απόφαση που κουρέλιασε το Σύνταγμα; Έμεινε η εικόνα των διαδηλωτών να τηρούν με ευλάβεια τους υγειονομικούς κανόνες ασκώντας το δημοκρατικό δικαίωμά τους και να τους παραβιάζει η αστυνομία.
Έμεινε η εικόνα του πρωθυπουργού να υποκλίνεται στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αφού προηγουμένως είχε στείλει την αστυνομία να καταλάβει για λογαριασμό του το Πολυτεχνείο.
Έμεινε το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της επετείου η αστυνομία ήταν μέσα στο ίδρυμα και ο λαός έξω. Όπως είχε γίνει και τον Νοέμβριο του 1973, αλλά την επομένη της καταστολής της εξέγερσης.
Έμεινε το όργιο της αστυνομικής βίας κατά των διαδηλωτών, ο προπηλακισμός ακόμη και βουλευτών, οι συλλήψεις και οι προσαγωγές αδιακρίτως, τα πρόστιμα και η παρεμπόδιση πολιτών να αφήσουν ένα λουλούδι στο ίδρυμα. Και έγινε απολύτως σαφές πως η κυβέρνηση αυτή έναν στόχο έχει: την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών με πρόσχημα την υγεία.
Χθες η κυβέρνηση ηττήθηκε. Αυτό ο Κυρ. Μητσοτάκης να το μετρήσει καλά. Κάτι θα κερδίσει, αν το κάνει...
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
της Νάντιας Βαλαβάνη
Ήταν μετά τη δικτατορία που γνώρισα κατά μόνας σχεδόν όλους τους εξαιρετικούς νεαρούς ανθρώπους που απάρτιζαν την “παρέα της Πλατείας Μαβίλη” δίπλα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, μέσα απ' την οποία οικοδομήθηκε σημαντικό μέρος της παράνομης Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ.
Μέσα στη δικτατορία ήρθα σ' επαφή μόνο με τρεις. Ο πρώτος απ' αυτούς, ο τότε φοιτητής Οδοντιατρικής Γιάννης Κοροβέσης, έχοντας περάσει στην παρανομία μετά το Πολυτεχνείο βρέθηκε στην ευθύνη της δικής μου οργάνωσης – ένα 3μελές “γραφείο” της ΚΝΕ, στο οποίο ήμουν Γραμματέας, που κρατούσε ένα 20μελές κλιμάκιο της Αντι-ΕΦΕΕ – προκειμένου να τον “κρύψουμε”: Κανόνισα να μείνει στη φοιτητική γκαρσονιέρα της συμμαθήτριας μου στο Α' Γυμνάσιο Ηρακλείου, σήμερα ψυχολόγου Καίτης Κανακάκη, που δεν ήταν καν οργανωμένη, αλλά μόνο φίλη της Αντι-ΕΦΕΕ – κι απ' αυτή τη “συγκατοίκηση” ξεκίνησε η μακριά περιπλάνηση του Γιάννη σε σπίτια πρόθυμα να μοιραστούν τον κίνδυνο προσφέροντας του καταφύγιο επί πολλούς μήνες μέχρι τον Ιούλιο της επόμενης χρονιάς και την κατάρρευση του χουντικού καθεστώτος. Το όνομα του – τότε φοιτητή ιατρικής – Δημήτρη Τσοπανίδη το πρωτάκουσα στην απομόνωση της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών στη Μεσογείων μετά το “χτύπημα του Φλεβάρη” του '74 ενάντια στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ, καθώς ήταν ένας απ' τους 150 συλληφθέντες, και τον πρωτοσυνάντησα όταν απελευθερωθήκαμε από τις Φυλακές Κορυδαλλού στις 26 Ιουλίου 1974 οι 35 που είχαμε παραπεμφθεί τελικά για δίκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Και βέβαια δεν είχα ιδέα ότι η Ιωάννα Καρυστιάνη ήταν μέλος της “παρέας της Πλατείας Μαβίλη”: Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, αρχές 1973, ήταν ήδη Πρόεδρος της Φοιτητικής Ένωσης Κρητών, και η “Πασιονάρια” του ελληνικού φοιτητικού κινήματος.
Με την ίδια την ψυχή και μέντορα της “παρέας”, τον “γιατρό” - όπως ήταν γνωστός ο ψυχίατρος Νίκος Βουλγαρίδης - δεν είχα άλλες σχέσεις πέρα από ένα “γεια-χαρά”. Περάσανε πολλά χρόνια για να μάθω τον ιδιαίτερο ρόλο που είχε παίξει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Στο μεταξύ εκείνος και, την ίδια περίοδο λίγο-πολύ - κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας που κλείνει στο τέλος αυτής της χρονιάς - το ένα τρίτο των γνωστών μελών της “παρέας”, συμπεριλαμβανομένου και του χαρισματικού Γραμματέα της Οργάνωσης Σπουδάζουσας της ΚΝΕ κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας Κώστα Τζιαντζή, είχαν φύγει πρόωρα.
Το αμέσως προηγούμενο διάστημα κι εν μέσω πανδημίας ο οδοντίατρος Ναπολέων Ροντογιάννης, μέλος της “παρέας της Πλατείας Μαβίλη” και δημιουργός περισσότερων από 3.500 ντοκιμαντέρ, αποφάσισε να κάνει ένα μικρό άθλο: Να προλάβει να καταγράψει όσα κάποια απ' τα μέλη της “παρέας της Πλατείας Μαβίλη” μπορούσαν ή ήθελαν να διηγηθούν. Κι αυτό έγινε δυνατόν να γίνει χωρίς αλληλοκαλύψεις, με ένα ρέοντα αφηγηματικό λόγο καθώς χωρίς οποιαδήποτε προσυννενόηση ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, σε μια αφήγηση που διαπερνά η ιστορία του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και των κορυφαίων σταθμών του, των δυο καταλήψεων της Νομικής και του Πολυτεχνείου, για να διασταυρωθεί με την προσωπικότητα και το ρόλο του “γιατρού” και τις προσωπικές τύχες κάποιων απ' τους δημιουργούς αυτών των γεγονότων – σε τελευταία ανάλυση, με τις προσωπικές τύχες του καθένα μας. Έτσι γεννήθηκε η, ανοιχτή ακόμα και σε άλλους αφηγητές, σειρά σύντομων ντοκιμαντέρ “Η Πλατεία Μαβίλη διηγείται...”
Ένα Σαββατοκύριακο πριν απ' αυτή την “περίεργη” 46η Επέτειο του Πολυτεχνείου, σας προτείνω ν' αφιερώσετε λίγο χρόνο γι' αυτή την άγνωστη πτυχή της ιστορικής περιόδου. Στο κάτω-κάτω, πέρα από ένα σημαντικό μέρος της παράνομης καθοδήγησης της ΚΝΕ της περιόδου και της “νόμιμης” καθοδήγησης των Τοπικών Σπουδαστικών Συλλόγων, η “παρέα της Πλατείας Μαβίλη” “έδωσε” και δυο μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου, τον Γιάννη Κοροβέση και τον Κίμωνα Αναστασιάδη, που μιλούν σε δυο απ' τα δεκατρία σύντομα ντοκιμαντέρ. Ελάχιστα γνωστό είναι επίσης ότι ο δεύτερος είναι εκείνος που έφερε κι εγκατάστησε μέσα στο Πολυτεχνείο την Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 1973, έναν έτοιμο ραδιοφωνικό σταθμό-”δωρεά” στον αγώνα μιας αντιπροσωπείας ηλεκτρονικών ειδών – την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή για να προκύψει το έπος και ο ρόλος που έπαιξε για την εξέγερση ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Πολυτεχνείου!
Αθήνα, 14/11/2020
Η Πλατεία Μαβίλη Διηγείται
Νίκος Βουλγαρίδης
Χούντα επτάχρονη τυραννία 1967 – 1974
ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ
https://www.youtube.com/
