(Τι ελπίζουμε;)
Οποιαδήποτε ημέρα, οποιουδήποτε μήνα, οποιουδήποτε έτους.
Ξηρασίες. Πλημμύρες. Σεισμοί. Εκρήξεις. Ρύπανση. Πανδημίες, τρέχουσες και μελλοντικές. Δολοφονίες ηγετών ιθαγενών λαών, υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φυλάκων της Γης. Έμφυλη βία που κλιμακώνεται σε γενοκτονία κατά των γυναικών – η ανόητη αυτοκτονία της ανθρωπότητας. Ρατσισμός, συχνά κρυμμένος αδέξια πίσω από την ελεημοσύνη. Ποινικοποίηση και δίωξη της διαφορετικότητας. Η μη αναστρέψιμη καταδίκη σε βίαιη εξαφάνιση. Καταστολή ως απάντηση σε νόμιμα αιτήματα. Εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους. Έργα μεγάλης κλίμακας που καταστρέφουν τα εδάφη. Χωριά ερημωμένα. Εκατομμύρια εκτοπισμένοι, κρυμμένοι κάτω από την ταμπέλα της «μετανάστευσης». Είδη που απειλούνται με εξαφάνιση ή που είναι ήδη μονάχα ένα όνομα στον φάκελο «προϊστορικά ζώα». Γιγαντιαία κέρδη των πλουσιότερων από τους πλούσιους του πλανήτη. Ακραία εξαθλίωση των πιο φτωχών από τους μη προνομιούχους του κόσμου. Η τυραννία του χρήματος. Η εικονική πραγματικότητα ως πλαστή διέξοδος από την πραγματική πραγματικότητα. Έθνη-κράτη που πνέουν τα λοίσθια. Κάθε άτομο ένας παράξενος εχθρός. Το ψέμα ως κυβερνητικό πρόγραμμα. Το επιπόλαιο και το επιφανειακό ως ιδανικά προς επίτευξη. Ο κυνισμός ως νέα θρησκεία. Ο θάνατος ως καθημερινότητα. Ο πόλεμος. Πάντα ο πόλεμος.
Η καταιγίδα σαρώνει τα πάντα, ψιθυρίζει, συμβουλεύει, φωνάζει:
Παραδώσου!
Παραδώσου!
Παραδώσου!
Και όμως…
Εκεί, κοντά και μακριά από τα χώματα και τους ουρανούς μας, υπάρχει κάποιος.
Μια γυναίκα, ένας άντρας, κάποιοα άλλοη, μια ομάδα, μια συλλογικότητα, μια οργάνωση, ένα κίνημα, ένας ιθαγενής λαός, μια γειτονιά, ένας δρόμος, ένα χωριό, ένα σπίτι, ένα δωμάτιο. Στην πιο μικρή, την πιο ξεχασμένη, την πιο απομακρυσμένη γωνιά, υπάρχει κάποιος που λέει «ΟΧΙ». Που το λέει ψιθυριστά, που μόλις ακούγεται, που το φωνάζει, που ζει και πεθαίνει με αυτό. Και εξεγείρεται και αντιστέκεται. Κάποιος. Πρέπει να τον ψάξουμε. Πρέπει να τον συναντήσουμε. Πρέπει να τον ακούσουμε. Πρέπει να τον μάθουμε.
Ακόμη και αν πρέπει να πετάξουμε για να τον αγκαλιάσουμε.
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, το να πετάς είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να περπατάς. Και, ξέρετε,,το να περπατάμε είναι ο δικός μας τρόπος να αγωνιζόμαστε, να ζούμε.
Οπότε, τι περιμένουμε στο Ταξίδι για τη Ζωή; Περιμένουμε και ελπίζουμε να δούμε την καρδιά σας. Περιμένουμε και ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά. Περιμένουμε και ελπίζουμε… τα πάντα.
Βεβαιώνω.
SupGaleano.
Πλανήτης Γη… ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν.
https://karavanizapatista.espivblogs.net/2021/07/07/volantem-est-alio-modo-gradiendi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου