Ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος (πάτερ-Ανυπόμονος), αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες μορφές του αντιστασιακού αγώνα. Με το ντουφέκι του στο χέρι, στενός φίλος του Άρη Βελουχιώτη, με τον εμπνευσμένο λόγο του ξεσήκωνε τον κόσμο να ενταχθεί στο ΕΑΜ. Λίγο μετά το θάνατό του το 2004 εκδόθηκε το βιβλίο του, από τις σημειώσεις που κρατούσε ο θρυλικός αντάρτης, με τίτλο: “Στο βουνό με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη”. Μεγαλείο ψυχής και προσφοράς ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος, Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους.

Ο πάτερ-Ανυπόμονος δεν είχε ανάγκη από δόξες και τιμές, ούτε τα εκκλησιαστικά αξιώματα τον απασχόλησαν ποτέ. Δεν τα χρειάστηκε για να τον σέβεται ο κόσμος και οι πιστοί που πήγαιναν και τον συναντούσαν στη Μονή Αγάθωνος στις πλαγιές της Οίτης.
Ο ηγούμενος Γερμανός Δημάκος – κατά κόσμον Γεώργιος – που έμεινε γνωστός ως παπα-Ανυπόμονος πέθανε το πρωί της 9ης Ιουνίου 2004 στα 92 του χρόνια. Γεννημένος στο Αγρίδιο Γορτυνίας, χειροτονήθηκε διάκονος στις 29 Ιουλίου 1934. Ανήσυχο πνεύμα, στην κρίσιμη εποχή ανέβηκε στο βουνό, δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη. Ένα κείμενο του Γληνού είχε διαβάσει ο γέροντας και πείστηκε να ενταχτεί στις γραμμές του ΕΑΜ και αργότερα του ΕΛΑΣ. Στον Άρη έδωσε ένα σταυρουδάκι που ο Βελουχιώτης είχε κρεμασμένο στην αλυσίδα του ρολογιού του, στην αριστερή του τσέπη.

Μέσα στις εκκλησίες ο παπα-Ανυπόμονος όρκιζε τους αντάρτες στο Ευαγγέλιο. «Καλούς έχουμε πολλούς. Ο Αρης ήταν ο ένας που μπορούσε να αξιοποιήσει την προσφορά των άλλων», έλεγε ο πατέρας Ανυπόμονος για τον Βελουχιώτη, και σκορπούσε απλόχερα την προσφορά του στο πλευρό των ανταρτών του ΕΛΑΣ αλλά και των απλών ανθρώπων που χρειάζονταν βοήθεια. Στα χειρόγραφά του περιέγραψε πώς άρχισε ο εμφύλιος στην Ήπειρο και πώς αγρίεψε στο Μοριά, μέχρι την «εξαιρετικά αιματηρή μάχη που έδωσε ο έφιππος ουλαμός του Αρη στο Μελιγαλά».

Το βιβλίο του γέροντα είχε προλογίσει και ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός. Στη δε εξόδιο ακολουθία του, ο Μητροπολίτης, μεταξύ άλλων, είπε: «Μικρός το φαινόμενον αλλά μέγας το κρυπτόμενον σαν τον άγιο των σκλάβων Κοσμά τον Αιτωλό».

Ρωτήθηκε λίγο πριν το θάνατό του : Πως και υπάρχει τόσο ενδιαφέρον τώρα για τον Βελουχιώτη; Ο Πατήρ Ανυπόμονος σχολίασε: Στην Ελλάδα πρώτα σε σκοτώνουνε και ύστερα σε κλαίνε.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμήθηκε από την Εκκλησία και την πολιτεία. Η Εκκλησία τίμησε τον παπα-Ανυπόμονο το 2000. Σε μία εκδήλωση της Ιεράς Συνόδου παρουσιάστηκε ένας τόμος με «Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή». Ήταν από τους ελάχιστους κληρικούς που τιμήθηκαν εν ζωή για τη συμβολή τους στην Αντίσταση.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ:

Το τοπίο στην Ελεύθερη Ελλάδα είναι ξεκάθαρο. Ο ΕΛΑΣ είναι παντού και παντοδύναμος.

Όταν ο Βελουχιώτης, στις 14 Μαΐου του 1943 συγκροτούσε το αντιστασιακό σώμα και στρατολογούσε άνδρες στη περιοχή δυτικά του χωρίου Κουκουβίστα (Καλοσκοπή) της Γκιώνας , πήγε και τον βρήκε ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, μια μονή κοντά στην Υπάτη όπου ήταν και πρόεδρος της κοινότητας και ταυτόχρονα επίτροπος της Μονής Δαδιού-Αμφίκλειας

Από την αρχή του ένοπλου αγώνα είχε προσφέρει μεγάλη στήριξη στους αντάρτες της περιοχής του΄ γι’ αυτό τον Απρίλιο είναι πια καταζητούμενος και αναγκάζεται να φύγει στο βουνό. Και άλλοι ιεράρχες προσχώρησαν στην εαμική Αντίσταση, με πιο γνωστούς τους μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιο. Ο αρχιμανδρίτης Γερμανός όμως προσχώρησε στον μόνιμο ΕΛΑΣ και πιο συγκεκριμένα κατευθείαν στον Άρη. Είναι το πρόσωπο – το τελευταίο – που έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των στενών συντρόφων του αρχηγού και να γίνει γνωστός ως «ο παπάς του Άρη».

Ο Άρης ήταν μάλλον διστακτικός με τον αρχιμανδρίτη που θέλει να κρατήσει τουφέκι΄ του προτείνει διάφορες άλλες θέσεις, μα εκείνος είναι ανένδοτος.
- Θα αντέξεις να μας ακολουθείς; τον ρωτάει.
- Ε, όσο αντέξω, λέει ο καπάτσος ιερωμένος, μην του δώσει την εντύπωση πως θα του γίνει βάρος.
Αλλά βλέποντας τον Άρη να εξαιρεί από την κατάταξη τους άοπλους, φοβάται ότι δεν θα τον κρατήσει΄ πάει κατευθείαν στη γραμμή που κάποιοι ένοπλοι εφεδρικοί «γράφονται» στον μόνιμο ΕΛΑΣ.
- Γράψε με κι εμένα, λέει στον Λευτέρη Χρυσιώτη, που κάνει χρέη στρατολόγου.
- Θα σε γράψω, παππούλη.
- Τώρα! επιμένει εκείνος.
- Τι έχεις και βιάζεσαι;
- Γράψε με, που σου λέω.
- Πολύ ανυπόμονος είσαι, κάνει ο Λευτέρης.
- Γράψ’ τον «Ανυπόμονο», του λέει ο Άρης, που έχει πλησιάσει και παρακολουθεί τη σκηνή .
Είναι η αρχή μιας μεγάλης φιλίας.
Ο πάτερ Ανυπόμονος θα ακολουθήσει τον αρχηγό παντού όπου πάει΄ στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο. Η επίσημη θέση του είναι Στρατιωτικός Ιερέας του Γενικού Στρατηγείου, αλλά στις μάχες βρίσκεται με το όπλο στο χέρι και σταυρωτά φισεκλίκια. Όταν μπαίνουν σε χωριό, ξεζώνεται τα άρματα, φοράει το καλιμαύχι του και ανοίγει την εκκλησία να λειτουργήσει. Αυτός ο απίστευτης ζωντάνιας, ωριμότητας και πατριωτικής φλόγας ιερωμένος πολύ γρήγορα θα κερδίσει
την εκτίμηση και τον θαυμασμό του αρχηγού.
Συχνά θα τον πειράζει για τις ικανότητές του:
- Παπάς είσ’ εσύ ή κατσικοκλέφτης, να τρέχεις έτσι με τ’ άλογο και να μην πέφτεις;
Και άλλοτε θα αναρωτιέται σκεπτικός:
- Τι σ’ έκανε εσένα να πας να γίνεις καλόγερος… Να πας να αδικηθείς μέσα στα ράσα;
Κάποια στιγμή ο πάτερ Ανυπόμονος, στενοχωρημένος από κάποιους ανερμάτιστους κομματικούς που έλεγαν διάφορα για τη θρησκεία, ρώτησε τον αρχηγό τη γνώμη του ενώπιον και άλλων.
Ο Άρης διαολίζεται με αυτές τις αριστερίστικες πομφόλυγες:

- Τι χαζά είναι αυτά; Καταργείται με διαταγές η θρησκεία; Δεν πας να απαγορέψεις εσύ… Ο ανθρωπάκος, το βράδυ που θα πέσει στο κρεβάτι, θα τρυπώσει κάτω από τη βελέντζα και θα κάνει το σταυρό του.
……..
Ο ψυχωμένος αρχιμανδρίτης επέστρεψε στη Μονή Αγάθωνος στην Υπάτη, μα για πολλά χρόνια δεν κατόρθωσε να ζήσει εν Θεώ. Παρά το σχήμα του, λοιδορήθηκε, κυνηγήθηκε και γνώρισε αφάνταστες ταλαιπωρίες. Ήταν «ο παπάς του Άρη». Μα ποτέ δεν πρόδωσε τον αρχηγό του. Ποτέ δεν τον αρνήθηκε. Στο κελί του, πάνω από τις εικόνες των Αγίων, υπάρχει πάντα η φωτογραφία του Άρη.

(Διονύση Χαριτόπουλου, «ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ» )