2θέσιο Γυμνάσιο Ερυθρών-Μια καινοτομία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

του Σωτήρη Κώνστα*

Θα μπορούσε να ήταν νούμερο καλοκαιρινής θεατρικής επιθεώρησης. Όπως και κομμάτι διηγήματος επιστημονικής φαντασίας. Ή απόσπασμα από μαυρόασπρη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’50. Είναι όμως η φρικιαστική πραγματικότητα, ψηφίδα αυτού που ονομάζεται Εκπαίδευση στην Ελλάδα της Ε.Ε. και των Μνημονίων.

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από όσους και όσες συνεχίσουν την ανάγνωση αυτού του κειμένου γιατί γράφτηκε κάτω από πολλή οργή, θυμό, πίκρα και απόγνωση και δεν έχει δομηθεί κατάλληλα-απαράδεκτο θα ήταν για τους «προγυμναστές» των πανελληνίων εξετάσεων. Όμως η οργουελιανή πραγματικότητα δεν έχει ανάγκη κι ούτε αντέχει σε ασκήσεις ύφους.

Γυμνάσιο Ερυθρών, λοιπόν, στα βορειοδυτικά της Αττικής, με εβδομήντα πέντε (75) μαθητές και μαθήτριες, τρεις τάξεις και τέσσερα τμήματα. Κι ως εδώ όλα καλά. Αλλά με δύο (2) εκπαιδευτικούς, φιλόλογους, που δεν αρκούν ούτε για το σύνολο των ωρών των φιλολογικών μαθημάτων-λείπουν τρεις ώρες. Κι αυτό το μόρφωμα που το λένε Εκπαιδευτική μονάδα ξεκίνησε, με τον αγιασμό βέβαια, τη λειτουργία του (;). Με τους υπεύθυνους, ήταν παρών στην έναρξη και ο αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Θ. Μπούρας, να εύχονται καλή χρονιά κοροϊδεύοντας ασύστολα την κοινή λογική, τα άκρως αυτονόητα, τα ελάχιστα απαιτούμενα και, κυρίως, εβδομήντα πέντε νέα παιδιά.

Γράφοντας στον τίτλο για την πρωτοφανή εκπαιδευτική καινοτομία να λειτουργεί ένα Γυμνάσιο με όρους Δημοτικού σχολείου των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων φοβάμαι, ή μάλλον είμαι σίγουρος, ότι αυτό το μόρφωμα θα γίνει το υβρίδιο που φυτεύουν για να «ευδοκιμήσει» στην εκπαιδευτική γη. Πιστεύω πως αγγίζουμε αυτό που μνημονιακές κυβερνήσεις, ΟΟΣΑ και ΕΕ, νεοφιλελευθερισμός και συντηρητισμός έχουν σκοπό και στόχο: Παιδεία=εμπόρευμα για λίγους κι εκλεκτούς (δηλαδή αρίστους) και οι υπόλοιποι κομπάρσοι στα show της κ. Αγγελοπούλου, στις φιέστες-τιμή στο παπαδαριό και τους κοτζαμπάσηδες.

Με την οργή, τον θυμό, την πίκρα και την απόγνωση, που έλεγα παραπάνω, μίλησα στους μαθητές και τις μαθήτριες και είπα «τον σκύλο σκύλο, τον λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι» γιατί, όπως προστάζει ο ποιητής «Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά». Ελπίζω να τον διώξουμε τον λύκο και να φωτίσουμε το σκοτάδι.

Όμως με την ίδια οργή, τον ίδιο θυμό, την πίκρα και την αποφασιστικότητα, αυτήν τη φορά, το λέω και στους μεγάλους και στους «μεγάλους»: μην τολμήσει κανείς και καμία, βρισκόμενος κοντά μου, να επαναλάβει τους κατηχητικούς για «αριστεία», για το αγαθό της μόρφωσης, για τις ίσες ευκαιρίες, για την παιδεία που είναι εθνική υπόθεση πάνω από πολιτικές και κόμματα, για τους αμόρφωτους που μπαίνουν στα πανεπιστήμια γράφοντας κάτω από τη βάση κι όλα τα ανάλογα που λένε στις τηλεοράσεις ή στέλνουν περιφερειάρχες και μητροπολίτες για να διαβαστούν στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, γιατί δεν θα τον ή την αντικρούσω με λόγια. Κι ας θεωρηθεί αυτό, στο πλαίσιο του νόμου και της τάξης, ως απειλή. Αφού, παραφράζοντας τον ποιητή, «κανένας λόγος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα. Έστω. Ανάπηροι, να δείξουμε τα χέρια μας».

*Ο Σωτήρης Κώνστας είναι φιλόλογος στο Γυμνάσιο Ερυθρών.

ΠΗΓΗ: ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ