Δεν είσαι ο αφέντης άλλο πια

Δεν είσαι ο αφέντης άλλο πια

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Αυτός είναι ο φοβερός εφιάλτης των κυρίαρχων.

Φοβούνται το κίνημα ανατροπής της κανονικότητας ανθρώπων παραιτημένων στην κοινωνική καταβύθιση.

Η μυρωδιά από την καύση των σκουπιδιών στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ- Lafarge, πάνω από την πόλη του Βό­λου, καλύφθηκε από τους καπνούς και την ασφυκτική οσμή χημικών και δακρυγόνων. ΜΑΤ και άγρια καταστολή επιχείρησαν να θρυμματίσουν την ανάσα ζωής που ξέφυγε μέσα από τα χαμόγελα των διαδηλωτών για αέρα και νερό, γη και ελευθερία. Ανεπίτρεπτο θεωρήθηκε στους καιρούς μας να αμφισβη­τείται η αποστολή της εταιρείας να τρέφεται από σκουπίδια και να μετατρέπει το περιβάλ­λον και τους ανθρώπους σε σκουπίδια.

Ο αυταρχισμός της εξουσίας, με τα ΜΑΤ ως κυβερνητικό στρατό κατοχής δεν ήταν τυχαίοι ρόλοι σε ένα θέατρο δημοκρατίας που κάποιοι υπερέβαλλαν εαυτόν. Φέρνουν στην επιφάνεια το άγιο δισκοπότηρο των συστημικών στοχεύσεων των μηχανισμών καταστολής. Όλα για τα συμφέροντα και τα κέρδη της εταιρείας. Αυτός είναι ο υπέρτα­τος νόμος που υπηρετούν. Ο καρκίνος στον αέρα και στο νερό πρέπει να γίνουν ανεκτά ως παράπλευρες απώλειες της αναγκαίας μηχανής που παράγει κέρδος. Η πεποίθη­ση των Σταγιατών ότι θα συνεχίσουν να ορίζουν το νερό της κρύας βρύσης του χω­ριού τους και δεν θα το παραδώσουν στην ιδιωτικοποίηση της εμφιάλωσης και της πώλησης, πρέπει να τσαλακωθεί ως αναχρονισμός. Έτσι ορίζουν οι νόμοι της αγο­ράς. Τίποτα δεν έχει αξία έξω από αυτούς.

Οι εταιρείες δεν είναι παίξε-γέλασε, λοι­πόν, ώστε κάποιοι να απαιτούν έτσι αλόγιστα να φύγουν. Πρώτα θα υποβιβάσουν τον κόσμο γύρω τους σε ένα είδος σκουπιδότοπου. Σαν πωλητές ευημερίας και ευτυχίας θα τάξουν ψωμί στους πεινασμένους και στους άνεργους για να εξασφαλίσουν την ανοχή τους και να υποτάξουν τις ανάσες τους σε μολυσμένο αέρα. Και μια μέρα που ο αντα­γωνισμός για μεγαλύτερα κέρδη θα τους καλεί, θα φύγουν για άλλες αγορές, αφήνο­ντας πίσω τους τρύπες, ξεχερσωμένα βουνά, μαύρα νερά, φαντάσματα, κενούς χώρους και ανθρώπινα σκουπίδια ακυρωμένης ερ­γασίας και υποθηκευμένης ζωής. Ασφυξία και δίψα μεγάλη που δύσκολα κανείς θα μπορεί να αντέξει.

Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις δεν έχουν πε­ριβαλλοντικές ευαισθησίες. Βραβείο περιβαλλοντικής διαχείρισης πήρε η ΑΓΕΤ το 2010. Το δήλωσε, εξάλλου, πρόσφατα και ο διευθυντής της Nestle.Το νερό είναι φυ­σικός πόρος αλλά το να θεωρείται δημόσιο αγαθό είναι εξτρεμιστικός αναχρονισμός, ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του. Με άλλα λόγια, μας λένε οι σύγχρονοι γκουρού του καπιταλισμού, δεν φταίει η αγορά αλλά η έλλειψη κανόνων που υποβαθμίζεται το περιβάλλον. Γι' αυτό η φύση πρέπει να κοστολογηθεί, να αποκτήσουν τα προϊόντα της ιδιοκτήτη που να φροντίσει για όλα αυτά. Κι έτσι ξεφυτρώνουν οι εταιρείες, τύπου ΑΓΕΤ-Lafarge, που κόβουν τις ανάσες μας αλλά το Περιβαλλοντικό τους Παρα­τηρητήριο -που λειτουργεί με όλους τους κανόνες- αδυνατεί να καταγράψει επίσημα επικίνδυνα επίπεδα μόλυνσης.

 

Και λοιπόν; Γιατί τόση καταστολή, όταν κυβέρνηση, κράτος, μηχανισμοί και εταιρείες δουλεύουν μαζί, ως η ισχυρότερη δύναμη κρούσης που, όταν δεν πείθει με τον εκβια­σμό της επιβίωσης, μπορεί να «πείσει» με τον αυταρχισμό της χειραγώγησης και της νο­μικής περιστολής; Τόσο επικίνδυνο ήταν το πλήθος που κινητοποιήθηκε, κουβαλώντας μαζί με την αποφασιστικότητά του, πανό, μπογιές και παιδικά χαμόγελα;

Το 2000, στην Κοτσαμπάμπα της Βο­λιβίας, στην εξέγερση ενάντια στην ιδιω­τικοποίηση του νερού και την πολυεθνική Becthel που απαγόρευε στους ιθαγενείς να συλλέγουν «ακόμη και τη βροχή», υπήρ­χαν έξι νεκροί διαδηλωτές. Ο πρώτος ήταν μόλις δεκαέξι χρονών. Αρκετά χρόνια αρ­γότερα, εκπρόσωπος του Συνασπισμού για την υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής, έλεγε ότι δεν ήταν η διεκδίκηση του νερού που κυρίως φοβήθηκε η εξουσία, αλλά ότι η πάλη αυτή σήμαινε την εκ νέου διεκδίκηση της αξιοπρέπειας, της εμπιστοσύνης και της ικανότητας των ανθρώπων να οργανώνουν και να διαμορφώνουν οι ίδιοι το μέλλον τους.

Αυτός είναι ο φοβερός εφιάλτης των κυρίαρχων. Φοβούνται το κίνημα ανατρο­πής της κανονικότητας ανθρώπων παραι­τημένων στην κοινωνική καταβύθιση. Αυτό που αρχίζει να εμφανίζεται δυναμικά από τους δρόμους της Αμερικής, μέχρι τις πλα­τείες των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Που κάνει τραγούδι του το στίχο «You ain't the master no more» (Δεν είσαι ο αφέντης άλλο πια) και διεκδικεί να κερδίσει το δικαίωμα μιας νέας αρχής. Που ξεδιψάει με το νερό των Σταγιατών «που όποιος το πίνει πολεμάει και αντέχει». Που ονειρεύεται «έναν ου­ρανό που ανάβει όλα του τα φώτα και τίποτε πια δεν είναι όπως πρώτα»...

Πηγή: Πριν

Αναδημοσίευση: ΕΥΦΟΡΗ ΠΕΔΙΑΔΑ ιδεών αγώνων πολιτισμού

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Συνέλευση κατά της καύσης σκουπιδιών

https://www.facebook.com/synelefsiplateiaeleftherias/

Η αστυνομοκρατία δεν θα περάσει.

Οι βολιώτες θα συνεχίσουν να παλεύουν για την υγεία τους.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ:

https://pergadi.blogspot.com/2020/06/blog-post_17.html