Ριτσώνα: περιμένοντας τον Γκοντό

 

Πέπη Παπαδημητρίου *

 Στη δομή φιλοξενίας της Ριτσώνας υπάρχουν 850 παιδιά σε σχολική ηλικία. Που λέει ο λόγος δηλαδή. Γιατί μπορεί η ηλικία τους να είναι σχολική, αλλά τα παιδιά της Ριτσώνας δεν πάνε στο σχολείο. Κάποια από αυτά σταμάτησαν τον Μάρτη, μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της χώρας, αλλά, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα πάλι, αυτά δεν επέστρεψαν ποτέ. Και κάποια άλλα, τα περισσότερα, δεν ξεκίνησαν καν να πηγαίνουν.

Οι λόγοι, πολλοί. Και οι δικαιολογίες, ακόμη περισσότερες.

Είναι πολλά, δεν χωράνε στα σχολεία, αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, οι τοπικοί άρχοντες δεν τα θέλουν, δεν μπορούν να βγουν από τη δομή η οποία είναι σε μια ιδιότυπη καραντίνα η οποία παρατείνεται έντεχνα και σκόπιμα διαρκώς.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μέρες του φετινού Γενάρη όταν ο πληθυσμός της δομής αυξήθηκε από 850 διαμένοντες σε 2.800. Από την επόμενη μέρα της μετεγκατάστασης αυτών των ανθρώπων από τα νησιά που βρίσκονταν στη Ριτσώνα, οι ουρές έξω από το κοντέινερ όπου στεγάζεται το γραφείο μας των συντονιστών Εκπαίδευσης Προσφύγων Ριτσώνας του υπουργείου Παιδείας, ήταν τεράστιες.

Εκατοντάδες άνθρωποι, κρατώντας τα έγγραφά τους, στέκονταν στην ουρά, για ώρες κάποιες φορές, προκειμένου να δώσουν τα στοιχεία των παιδιών τους και να καταγραφούν ούτως ώστε να ξεκινήσουν να πηγαίνουν στο σχολείο. Ετσι ήλπιζαν τουλάχιστον. Ή καλύτερα λαχταρούσαν. Με μια λαχτάρα που γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη και που τη βλέπαμε να φωτίζει το βλέμμα το δικό τους και των παιδιών τους κάθε φορά που τους συναντούσαμε και η ερώτησή τους ήταν η ίδια: Σχολείο πότε;

Και πέρασαν οι μέρες και οι μήνες, τα σχολεία έκλεισαν και ξανάνοιξαν και τα παιδιά της Ριτσώνας έμειναν να περιμένουν το σχολείο όπως τον Γκοντό οι ήρωες στο έργο του Μπέκετ. Και, τραγική ειρωνεία, στο σκηνικό του έργου το ξεραμένο δέντρο λέγεται ότι συμβολίζει το δέντρο της γνώσης…

Την Πέμπτη τα παιδιά της Ριτσώνας διαδήλωσαν μέσα στη δομή κρατώντας αυτοσχέδια χαρτονένια πλακάτ όπου έγραφαν στα αγγλικά και στα ελληνικά: «Θέλουμε σχολείο», «Μη μας στερείτε άλλο το δικαίωμα στην εκπαίδευση», «Μην καταστρέφετε το μέλλον και τα όνειρά μας».

Περπάτησαν για λίγο κι έπειτα πήγαν και στάθηκαν στην κεντρική πύλη, μπροστά στους αστυνομικούς που ήταν παραταγμένοι εκεί για να φρουρούν τη δομή.

Παιδιά όλων των ηλικιών, νήπια και έφηβοι, στέκονταν απέναντι σε αυτούς που εκπροσωπούν την εξουσία και φώναζαν όλα μαζί «Θέλουμε σχολείο» σε όποια γλώσσα μπορούσε το καθένα.

Και κοιτούσαν τους αστυνομικούς με τα μεγάλα εκφραστικά τους μάτια, που έχουν δει πολύ περισσότερα από όσα θα δούμε ποτέ όλοι εμείς μαζί σε όλη μας τη ζωή, και συνέχιζαν να λένε το ίδιο και όλο και έρχονταν και άλλα τρέχοντας από μακριά να προστεθούν σ’ αυτά και όλο και συνέχιζαν να φωνάζουν αυξάνοντας σταδιακά την ένταση της φωνής τους, ώσπου το «Θέλουμε σχολείο» έφτασε να αντηχεί παντού, κάνοντας θαρρείς τις ανεμογεννήτριες στους λόφους απέναντι να γυρνάνε στον ρυθμό του. Κι όταν κουράστηκαν πια να φωνάζουν έκαναν μεταβολή και διαλύθηκαν, τραβώντας καθένα τον δρόμο του, για να συνεχίσουν να περιμένουν να βγουν τα όνειρα και οι ζωές τους από την αέναη καραντίνα…

Ντράπηκα πολύ, ομολογώ. Εγώ, η συντονίστρια Εκπαίδευσης. Και δονήθηκε για μια ακόμη, πολλοστή, φορά όλο μου το είναι. Κι όταν συνάντησα λίγο αργότερα στο ιατρείο την Αγγελική, τη μαία της δομής, και θέλησα να μοιραστώ μαζί της τη συγκίνησή μου για το γεγονός ότι έκοψε τον λώρο σ’ ένα μωρό που γεννήθηκε μέσα σ’ ένα κοντέινερ την προηγούμενη μέρα και να της πω πόσο με συγκλόνισε και με συγκίνησε όταν το άκουσα και πόσο πρέπει να συγκλόνισε και την ίδια, εκείνη μου απάντησε ότι η εικόνα όλων αυτών των παιδιών να διαδηλώνουν ζητώντας το αυτονόητο, και αναφαίρετο θεωρητικά, δικαίωμά τους να πάνε σχολείο τη συγκλόνισε ακόμη περισσότερο.

Και τότε ντράπηκα ακόμη περισσότερο.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου, Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδας και Αγάπης…

Κάπου σε μια χώρα της πολιτισμένης Δύσης...

* συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων Ριτσώνας

 

ΠΗΓΗ: https://www.efsyn.gr/node/260736