του Γιάννη Λαθήρα
Δεν είναι οι εξετάσεις δεν είναι οι βαθμοί
εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή !
(Παλιό σύνθημα μαθητικών καταλήψεων)
Τα πάντα στο σχολείο (Γυμνάσιο, λύκειο και προσεχώς πάλι στο δημοτικό) στροβιλίζονται γύρω από εξετάσεις και βαθμούς… Θεσμοί και λειτουργίες που εκτός των άλλων κλέβουν πολύτιμο χρόνο από την εκπαιδευτική διαδικασία, παραμένουν ιεροί και αδιατάρακτοι από …καταβολής κόσμου, που δεν επιδέχονται συνολική αμφισβήτηση, παρά μόνο επιμέρους τροποποιήσεις, μετονομασίες και αυξομειώσεις.
Εξετάσεις λοιπόν παντός τύπου και παντός καιρού….
Απολυτήριες, ανακεφαλαιωτικές, προαγωγικές, επαναληπτικές, διαγνωστικές, Ιουνίου, Μαΐου -Ιουνίου, Σεπτεμβρίου, παλαιόθεν και Φεβρουαρίου, ενδοσχολικές, πανελλαδικές, πανελλήνιες, Εθνικού Απολυτηρίου, περιφερειακές, τοπικές, εισαγωγικές, γενικές, γραπτές, προφορικές, ειδικές, κατατακτήριες, πιστοποίησης, προσομοίωσης, διαγωνισμών και προσφάτως εξετάσεις , PISA, εξετάσεις για την εισαγωγή στα πρότυπα σχολεία και τέλος οι περίφημες τηλε-εξετάσεις!
Εξεταστικά κέντρα, πρόεδροι επιτροπών , γραμματείς, επιτροπές εξεταστικών, χειριστές τηλεομοιοτυπικών, επιτηρητές, αναπληρωτές επιτηρητές, διμελείς, τριμελείς επιτροπές, συνοδοί μαθητών στις τουαλέτες, αποκολλητές, βαθμολογητές α΄, β΄, γ
Διαγωνίσματα τετραμήνου, τριμήνου ,μηνιαία, εβδομαδιαία, ωριαία, ολιγόλεπτα, απροειδοποίητα, αιφνιδιαστικά, προγραμματισμένα, προειδοποιημένα, ανακεφαλαιωτικά.
Εσείς το 1, εσείς το 2 !
Στην κόλλα σας μόνο!
Στην φωτοτυπία μόνο!
Καλή επιτυχία παιδιά!
Μόνο 3 τη βδομάδα επιτρέπεται κύριε!
Διαγώνισμα ή τεστ είναι κύριε;
Όποιος τελειώνει βγαίνει έξω;
Τα ορθογραφικά μετράνε;
Όλα τα θέματα μετράνε το ίδιο;
Πειράζει να γράψω με μολύβι;
Δεν έχω στυλό!
Πόσο θα μετρήσει στον βαθμό μου;
Με ανοιχτό βιβλίο;!!! αλήθεια λέτε κύριε;
Πόση ώρα έχουμε ακόμη κύριε (με τρεμάμενη φωνή ο «καλός»)
Πόση ώρα έχουμε ακόμη κύριε( απεγνωσμένα ο «κακός»)
καλή επιτυχία μας !
Οι μαθητές αναπτύσσουν συστήματα και τεχνικές επιβίωσης σε αυτό το αλλόκοτο και παράλογο περιβάλλον. «Σκονάκια», τετράδια, σημειώσεις , βιβλία σε απροσδόκητες μορφές και …θέσεις, αντιγραφές, τεχνικές αποστήθισης, εικονίτσες όλων των αγίων κατά προτίμησιν της Παναγίας...
Μαθήματα : αυτά χωρίζονται σε 3 κατηγορίες πάλι με κριτήριο τις εξετάσεις! Δηλαδή τα εξεταζόμενα γραπτώς στις εξετάσεις του Ιουνίου, τα εξεταζόμενα μόνο μέσω διαγωνισμάτων τετραμήνου και τα ουδόλως εξεταζόμενα. Ο αντιπαιδαγωγικός και αυθαίρετος αυτός διαχωρισμός δεν δικαιολογήθηκε ποτέ από το ΙΕΠ και το υπουργείο ! Με δεδομένο ότι οι εξετάσεις και οι βαθμοί λειτουργούν στο ελληνικό σχολείο ως τα μόνα κίνητρα για την αναγκαστική μελέτη των μαθητών μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει την τύχη των 2 «υποδεεστέρων» κατηγοριών.
Αφού δεν «δίνουμε» Χημεία κύριε γιατί να ασχοληθούμε;
Που θα μας χρησιμεύσουν αυτά;
Θέματα : Τα πάντα πρέπει να μεταμορφωθούν σε «θέματα» ! Θέματα διαβαθμισμένης δυσκολίας, βατά, αναμενόμενα, απαιτητικά, για διαβασμένους, SOS, SOSάρες, σύντομης απάντησης, ανάπτυξης, ανοικτού τύπου, κλειστού τύπου , σωστού -λάθους , διαφοροποιημένα, διφορούμενα, περίεργα, πρωτότυπα, πολλαπλής επιλογής, κρίσεως, συνθετικά, συνδυαστικά, ,ασκήσεις, εφαρμογές, αποδείξεις, προβλήματα, τράπεζας θεμάτων, «εκτός ύλης» κλπ.
Αν και τα παλαιότερα αριστουργήματα :Τι γνωρίζετε για το κύτταρο; έχουν σχεδόν εκλείψει, ο «εκσυγχρονισμός» τους, εκτός από την αέναη νομιμοποίηση των εξετάσεων, στοχεύει και στην απόκτηση εκείνων των δεξιοτήτων που απαιτούνται από τον εργαζόμενο της νέας φάσης ή σταδίου της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της εργασίας.
Τα θέματα είναι συνήθως τέσσερα και σε ορισμένα μαθήματα έξι.
«Από τα 9 θέματα να απαντήσετε τα 6».
Ως γνωστόν, για άγνωστο λόγο και εξ αρχαιοτάτων χρόνων το άριστα είναι το 20. Άρα κάθε θέμα βαθμολογείται με 3,333333.. μονάδες . Τόσο απλά !
Ύλη( μόνο γι αυτήν την ύλη μαθαίνουν κι ενδιαφέρονται οι μαθητές) διδακτέα, διδαχθείσα, εξεταστέα…
Κλείνεται σήμερα …..το παρόν βιβλίο ύλης (αυτό χρησιμοποιείται έτσι γιατί το τυπώνουν και το πωλούν τα βιβλιοπωλεία)και σύμφωνα με το ΠΔ 479 ( Ανάθεμα κι αν το έχει δει ποτέ κανένας !) ως εξεταστέα ύλη ορίζεται ως εξής:….
Αξιολόγηση- βαθμοί Απαραίτητο και αναπόσπαστο τμήμα του εξεταστικού μαραθώνιου. Μηχανισμός απόρριψης και κατηγοριοποίησης ενδεδυμένου με τον μανδύα του αδιάβλητου, του αντικειμενικού και του αξιοκρατικού.
Αποκρύπτεται εντέχνως η εντελώς ανισότιμη προετοιμασία για τις εξετάσεις . Αυτή καθορίζεται από το σχολείο, το μορφωτικό, κοινωνικό περιβάλλον του παιδιού και κυρίως από την οικογενειακή δαπάνη που διοχετεύεται σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα και … «βοηθήματα», μια τεράστια βαριά βιομηχανία, μια παρασιτική αγορά που ζει και αναπνέει από τις εξετάσεις και τους βαθμούς , περιγελά την λεγόμενη δωρεάν παιδεία και τις ίσες ευκαιρίες.
Άριστα,πολύ καλά, καλά, μέτρια, πολύ μέτρια, κακώς, πολύ κακώς, στον Καιάδα !,Βάση, ελάχιστη βάση εισαγωγής, προάγονται, απολύονται, παραπέμπονται, απορρίπτονται (!) (ύστερα από πολλά χρόνια επιτέλους θεωρήθηκε άκρως προσβλητικό και αντικαταστάθηκε με το «επαναλαμβάνουν την τάξη»)
Γιατί μου βάλατε κύριε 17 και την Μαρία 19 ; αφού τα ίδια γράψαμε.
Με έχετε βάλει στο μάτι!
Χημεία και Φυσική συμψηφίζονται;
Η αστεία μονίμως και διαχρονικώς επαναλαμβανόμενη τυπική, διαπιστωτική, διεκπεραιωτική αναφορά «των συλλόγων διδασκόντων στην αξιολόγηση των τμημάτων π.χ. το Β1 μέτριο, το Γ2 πολύ καλό ή το αμίμητο: «υπάρχουν λίγα άριστα, τα πιο πολλά είναι μέτρια και ορισμένα που δεν κάνουν τίποτα» εκλαμβάνεται βαρύγδουπα ως «παιδαγωγική συνεδρίαση».
Οι εκπαιδευτικοί χωρίζονται σε καλούς (βάζουν καλούς βαθμούς), κακούς (βάζουν κακούς βαθμούς). Αυτοί οι δεύτεροι έχουν και την μεγαλύτερη «ζήτηση» από τους γονείς –πελάτες που δυσανασχετούν με την κακή βαθμολογία των παιδιών τους. Από την άλλη οι πρώτοι συμβάλλουν αποφασιστικά στην τόνωση της αγοράς ηλεκτρονικών ειδών (κινητά τελευταίας τεχνολογίας, tablet κλπ.) που λειτουργούν σαν τα κύρια κίνητρα για την επιτυχία στις εξετάσεις και την απόκτηση καλών βαθμών. Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν τις ημέρες παραλαβής των ελέγχων(εξαιρετικά επιτυχημένος ο όρος!). «προόδου, επιμέλειας, φοίτησης και …διαγωγής»
Για το σχολειό-εξεταστικό κέντρο είναι οι πιο σημαντικές μέρες της χρονιάς! Εκεί εκπαιδευτικοί και γονείς βάζουν τα καλά τους, για να κρύψουν ( την αθλιότητα της εξεταστικής και βαθμοθηρικής υστερίας. Την μέρα αυτοί μαθητές –γονείς και μαθητές ομονοούν πανηγυρικά στα 3 βασικά: «έξυπνος είναι αλλά δεν διαβάζει», «χρειάζεται να προσπαθήσει περισσότερο!» , τεμπελάκος… αλλού είναι το μυαλό του !».
Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν καθορίζεται από τις εξετάσεις και όχι μόνο τις πανελλαδικές.
Το αποτέλεσμα είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο. Οι εξετάσεις επικυρώνουν τυπικά τις ταξικές διακρίσεις. Αποτελούν το βασικό ταξικό φίλτρο. Οι εκπαιδευτικοί συνήθως καταγράφουν ως συμβολαιογραφική πράξη τις διαφορετικές επιδόσεις των μαθητών , που διαμορφώνονται κυρίως έξω από το σχολείο. Η καταγραφή γινόταν παλιά σε χοντρά βιβλία και σκληρές ατομικές καρτέλες, ενώ στην ψηφιακή μας εποχή στους υπολογιστές του σχολείου αλλά και πάλι σε …σκληρές ατομικές καρτέλες !
Η ίδια η ύπαρξη των εξετάσεων καθορίζει ήδη από πολύ νωρίς τις εκπαιδευτικές επιλογές των μαθητών όταν από το Γυμνάσιο κιόλας οι «εν δυνάμει» αποτυχόντες (παιδιά από φτωχά-λαϊκά στρώματα) αποκλείονται «αυτοβούλως» με την μετατόπισή τους στην πολυδιασπασμένη, πολυμεταρρυθμισμένη και υποβαθμισμένη Τεχνική Εκπαίδευση ή εγκαταλείπουν το σχολείο.
Το ίδιο το σύστημα που θεσπίζει φράγματα για τους πολλούς, το ίδιο τα καταργεί για τους έχοντες: όποιος δεν καταφέρει να περάσει στην Ιατρική, γράφεται στο ρουμάνικο πανεπιστήμιο και μεταγράφεται στο τρίτο έτος εδώ , αρκεί να έχει χρήματα. Ο κλειστός αριθμός και οι ανταγωνιστικές εξετάσεις μένουν γι αυτούς που δεν έχουν. Ή, αυτός που θα απορριφθεί, θα μπορεί, πάλι αν έχει τα χρήματα, να γραφτεί σε ένα ιδιωτικό κολέγιο και αποφοιτώντας να έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα (ας είναι καλά η Ε.Ε) με τους υπόλοιπους.
Οι πιο σημαντικές παρενέργειες των εξετάσεων είναι η τυποποίηση της γνώσης, ο κατακερματισμός των επιστημονικών αντικειμένων, ο παπαγαλισμός, η έλλειψη αμφισβήτησης, η παροχή θραυσμάτων από πληροφορίες, η πρόωρη ειδίκευση, οι τεχνικές αποστήθισης, οι συνταγές και οδηγίες, οι δαιδαλώδεις μεθοδολογίες και η περιπτωσιολογία,η υποτίμηση μέχρις χλευασμού της μη εξεταστικά χρήσιμης γνώσης.
Τα παιδιά εκπαιδεύονται να αντιμετωπίζουν την γνώση με ιδιοτέλεια ως ανταλλακτική αξία και όχι ως αυταξία που οδηγεί σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες με διάθεση κοινωνικής προσφοράς και ευτυχισμένους ανθρώπους . Γνώση είναι μόνο ό,τι οδηγεί στην επιτυχία στις εξετάσεις. Γνώση μιας χρήσης μάλιστα, που συνήθως εξαϋλώνεται με το πέρας των εξετάσεων. Για τους μαθητές«καλός καθηγητής» είναι αυτός που βάζει εύκολα θέματα στο σχολείο κι αυτός που τα «πιάνει» στο φροντιστήριο.
Οποιαδήποτε πρωτοτυπία, ζωντάνια, φαντασία, εφευρετικότητα, καινοτόμα παράτολμη, πρωτοπόρα και πολύ περισσότερο αντισυμβατική ιδέα του εκπαιδευτικού ακυρώνεται. Η επικείμενη αξιολόγηση θέλει εκτός των άλλων να επιβάλλει τη ομοιομορφία και την τυποποίηση της διδασκαλίας. Οι εξετάσεις των μαθητών αποκτούν εδώ διπλή χρησιμότητα. Από την μια οι επιδόσεις των μαθητών θα αποτελέσουν «αντικειμενικό» κριτήριο για την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών , από την άλλη η ύπαρξη τους ενδυναμώνει τα επιχειρήματα για την επιβολή της. «Οι πάντες αξιολογούνται, εσείς αξιολογείτε τους μαθητές σας, γιατί αρνείστε εσείς μόνο την αξιολόγηση;». Έτσι οι εκπαιδευτικοί θα προσαρμόζουν τα πάντα στην «προπόνηση» των μαθητών για τις εξετάσεις, μια και η επίδοση των μαθητών του σε αυτές θα κρίνει εν πολλοίς και την δική του τύχη με την προσωπική αξιολόγηση.
Η «δικτατορία της ύλης» περιορίζει μέχρις εσχάτων την παιδαγωγική ελευθερία και επιβάλλει ξέφρενους ρυθμούς παραγωγικής αλυσίδας, χωρίς εμβάθυνση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της ιδιαιτερότητες μαθητών και τμημάτων . Η συνεργατική μάθηση αποκλείεται εξ ορισμού στο κλίμα του άκρατου ανταγωνισμού και της βαθμοθηρίας, της ατομικής και «αδιάβλητης» εξέτασης.
Η βιωματική προσέγγιση της γνώσης, η διεπιστημονικότητα της γνώσης, η παραγωγή της γνώσης, οι εναλλακτικές διδακτικές προσεγγίσεις καθίστανται νεκρό γράμμα καθώς ο εξεταστικός Μινώταυρος παραμονεύει.
Τελικό αποτέλεσμα (ή και στόχος;) τους, η σύνθλιψη της εφηβείας, αποβλάκωση, η αναβολή του έρωτα (!) (ναι το συναντάμε συχνά σε διαφημίσεις φροντιστηρίων με οδηγίες προς τους μαθητές), κυνισμός από τα 17, πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός αναλφαβητισμός, υποταγμένες και ευπροσάρμοστες προσωπικότητες απαραίτητα «προσόντα» προσαρμογής στις σύγχρονες εργασιακές γαλέρες, για εύκολα θύματα στις ζούγκλες της αγοράς.
Αν τολμήσουμε να αναμετρηθούμε με τις εξετάσεις και τους βαθμούς και να απαιτήσουμε την κατάργηση τους αναγκαστικά πρέπει να μιλήσουμε για ένα ριζικά διαφορετικό σχολείο. Η κατάργηση των βαθμών και των εξετάσεων στο υπάρχον, μάλλον θα πριμοδοτήσει καταστάσεις χαοτικές μέχρι πλήρους απορρύθμισης. Η πλήρης απουσία εσωτερικών κινήτρων για την μόρφωση καθιστά το αξεχώριστο δίπολο: εξετάσεις –βαθμοί μοναδικό εξωτερικό καταναγκαστικό κίνητρο.
Πρέπει να αποδομήσουμε την θεωρία των «φυσικών χαρισμάτων», να απαντήσουμε στην προφανή και γνωστή, καλοπροαίρετη ή όχι ένσταση «αν μπορούν όλα τα παιδιά να σπουδάσουν» ή στο …αφοπλιστικό: «μα πως θα ξεχωρίσουν οι άριστοι;».
Ας φανταστούμε λοιπόν κι ας διεκδικήσουμε ένα σχολείο :
Με μικρά τμήματα 10-15 μαθητών, μόνιμους , νέους (σύνταξη στα 60!) εκπαιδευτικούς με μικρότερα ωράρια, που θα διδάσκουν τα μαθήματα της ειδικότητας τους σε ένα μόνο σχολείο, χωρίς πρωτεύοντα , δευτερεύοντα μονόωρα(!) μαθήματα.
Με νέα ενιαία, σύγχρονα, δημοκρατικά αναλυτικά προγράμματα ως γενικά περιγράμματα, βιβλία εύληπτα, χαρούμενα απαλλαγμένα από κάθε τι ανορθολογικό, από άχρηστες πληροφορίες, συνδεδεμένα με την πραγματική ζωή, που θα γράφονται με τη συμμετοχή των μαχόμενων εκπαιδευτικών της τάξης και με το βλέμμα στραμμένο στα παιδιά και όχι στις βλοσυρές επιτροπές της κρατικής παιδαγωγικής.
Που θα συνδέει οργανικά και δημιουργικά την γενική με την τεχνολογική γνώση και τις εφαρμογές, που θα προάγει την ολόπλευρη γνώση, την κριτική σκέψη, την ομαδική εργασία, τις κλίσεις τα ενδιαφέροντα και θα παράγει ολοκληρωμένες μαχόμενες προσωπικότητες.
Χωρίς το παραδοσιακό αυταρχικό, δασκαλοκεντρικό σχήμα : παράδοση- ατομική εξέταση –εξετάσεις- βαθμοί, ξεκινώντας από τις διαθέσεις –ανάγκες- σκέψεις -επιθυμίες των παιδιών ,προάγοντας την βιωματική μάθηση , το θεατρικό παιχνίδι, την παραγωγή της γνώσης .
Που δεν θα μετατρέπει την εκπαιδευτική πράξη σε μάθημα υποταγής αλλά σε διαδικασία μόνιμης απελευθέρωσης .
Με τάσεις κατάργησης της παραδοσιακής τάξης με τις λεγόμενες (υπερυψωμένες) έδρες, με τις άθλιες ιεραρχικές σειρές των θρανίων, που καλλιεργούν τις πάσης φύσεως κατηγοριοποιήσεις, με διαμορφωμένες αίθουσες σε σχήμα κύκλου ή U, με μαθήματα σε χώρους παραγωγής και εργασίας, πολιτισμού, στην φύση, στην αυλή, στην βιβλιοθήκη κλπ.
Με συλλογική αποτίμηση και εναλλακτικές μορφές του εκπαιδευτικού αποτελέσματος και του κάθε παράγοντα της εκπαιδευτικής πράξης από όλους τους συμμετέχοντες στο μάθημα (μαθητές –εκπαιδευτικοί) δημόσια , συντροφικά, περιγραφικά και ανατροφοδοτικά. Χωρίς βαθμούς και εξετάσεις !
Ένα σχολείο που θα προάγει την συνειδητή αυτοπειθαρχία, τον αλληλοσεβασμό, την αγάπη στο συλλογικό και την κοινή ιδιοκτησία. Χωρίς αριστεία , ατομικά βραβεία και άγριο ανταγωνισμό . Ένα άριστο σχολείο και όχι των αρίστων.
Που θα αφήνει ελεύθερο τον δάσκαλο να μεγαλουργήσει, θα τον στηρίζει, θα τον σέβεται, θα τον επιμορφώνει συνεχώς, θα τον ενθαρρύνει, θα τον αμείβει αξιοπρεπώς, ώστε να είναι αναξιοπρεπές και υποτιμητικό να καταφεύγει σε δεύτερη δουλειά, θα του επιτρέπει να αφιερωθεί αποκλειστικά στον παιδαγωγικό του ρόλο.
Με εστιατόρια για πλήρη υγιεινά γεύματα μέσα σε ατμόσφαιρα συλλογικής –συντροφικής –κοινωνικής συνεύρεσης.
Της πλήρους παιδαγωγικής ελευθερίας, της δημοκρατικής-συνελευσιακής λειτουργίας χωρίς «αφεντικά», managers, μέντορες και αξιολογητές. Της συνεργασίας και της προώθησης της διαθεματικότητας, της αλληλομόρφωσης, της παιδαγωγικής αναζήτησης και έρευνας.
Της άρτιας υλικοτεχνικής υποδομής με βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, αίθουσες καλλιτεχνικών, μουσικής, γυμναστήρια , κήπους, εργαστήρια εξοπλισμένα για την πραγματοποίηση πειραμάτων και εργασιών από τα ίδια τα παιδιά.
Της αντισταθμιστικής εκπαίδευσης για «τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, αναπηρίες, πρόσφυγες, κακοποιημένα παιδιά, από φτωχές οικογένειες κλπ.
Ευρύχωρο, καλαίσθητο, πολύχρωμο χωρίς κάγκελα, κάμερες, γκρίζους τοίχους και απαγορευμένους χώρους , Χωρίς στρατιωτικού- σωφρονιστικού τύπου αρχιτεκτονική των αιθουσών, χωρίς «πρωινή αναφορά τάγματος», χωρίς παρελάσεις μαθητικών (βλ. στρατιωτικών) παρελάσεων.
Ελκυστικό και φιλικό για όλα τα παιδιά, με στόχο η λήξη των μαθημάτων να δημιουργεί ….αισθήματα θλίψης και όχι λύτρωσης και ενθουσιασμού.
Αυτό το σχολείο θα απορρίψει τις εξετάσεις και όχι τους μαθητές του. Θα απαλλάξει την κοινωνία και την εκπαίδευση από τους παραλογισμούς του «φροντιστηρίου» και των «ιδιαιτέρων».
Το προοδευτικό εκπαιδευτικό κίνημα το περιγράφει χρόνια τώρα ως το Ενιαίο Δωδεκάχρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Δεν φαίνεται όμως να αρκεί η απλή αναφορά σε αυτό ή η γενικόλογη περιγραφή του. Απέναντι στο σχολείο «τέρας» που ολοκληρώνουν (παρά τις σοβαρές αντιστάσεις) τα αλλεπάλληλα κύματα συντηρητικών αναδιαρθρώσεων , χρειάζεται να φιλοτεχνήσουμε συλλογικά και πληρέστερα το αντίπαλο δέος –πρόταση για το σχολείο «των αναγκών και των ονείρων μας». Να συμβάλλουμε στην αποδόμηση της καταθλιπτικής ΤΙΝΑ, τροφοδοτώντας με νέα έμπνευση το παρακμάζον εκπαιδευτικό κίνημα και την νέα γενιά των εκπαιδευτικών. Να τολμήσουμε να αμφισβητήσουμε «τα ιερά και τα όσια», ανάμεσα στα οποία στέκουν αγέρωχα οι εξετάσεις και οι βαθμοί, του υπάρχοντος απωθητικού για όλους σχολείου, Ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να οδηγεί απρόσκοπτα όλα τα παιδιά σε μια ενιαία, δημόσια ποιοτική και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση με γενναία και επαρκή χρηματοδότηση και υποδομές, με γερά και ενιαία πτυχία που θα προάγει και θα ερευνά την κοινωνικά ωφέλιμη γνώση.
Σε όσους και σε όποια φάση της ζωής τους το επιθυμούν, να υπάρχει και η επιλογή φοίτησης σε υψηλού επιπέδου δημόσιες δωρεάν ενιαίες σχολές επαγγελματικής εκπαίδευσης .
Εννοείται ότι μια τέτοια προοπτική πρέπει να συνοδεύεται από ριζοσπαστικές κοινωνικές τομές και ανατροπές. Ποιες ; Κάτι τέτοιο ξεφεύγει βέβαια από τα όρια του παρόντος άρθρου. Απλά μόνο μια υπενθύμιση από τον Φρέιρε!
Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου