Λίγες μέρες πριν τις εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην εφημερίδα The Guardian δημοσιεύτηκε μια είδηση που όσο κι αν φαίνεται απίστευτη, είναι αληθινή: Σε δημοτικό σχολείο του Χάρτλπουλ, ο διευθυντής προσπαθεί να βρει κρεβάτια για να κοιμούνται οι μαθητές και οι μαθήτριές του, γιατί στα σπίτια τους είτε κοιμούνται στο πάτωμα είτε στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς, τα αδέλφια τους ή άλλες οικογένειες. Με αποτέλεσμα, να έρχονται στο σχολείο κουρασμένα από την αϋπνία, με ό,τι αυτό σημαίνει και για την επίδοσή τους στα μαθήματα.
«Bed poverty», λοιπόν, «η φτώχια των κρεβατιών»! Ένας νέος όρος που αποδίδει ακόμα μια πλευρά της εξαθλίωσης στην οποία ζουν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά και οι οικογένειές τους στη συγκεκριμένη χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ οι ειδήσεις για παιδιά που ζουν από τις τράπεζες τροφίμων και έρχονται πεινασμένα στο σχολείο κυριαρχούν όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι πάνω από ένα εκατομμύριο από αυτά δεν έχουν καν την στοιχειώδη άνεση ενός κρεβατιού να κοιμηθούν, με 440.000 να αναγκάζονται να κλείνουν τα μάτια τους στο πάτωμα!
Οι τρομακτικές αυξήσεις των τιμών στην ενέργεια τα τελευταία χρόνια στη Βρετανία, καθώς και η άνοδος του κατώτατου ορίου διαβίωσης, έχει μετατρέψει για δεκάδες χιλιάδες οικογένειες το κρεβάτι σε πολυτέλεια, αφού είτε δεν μπορούν να το αντικαταστήσουν σε περίπτωση που χαλάσει, είτε δεν μπορούν να πλύνουν και να στεγνώσουν τα κλινοσκεπάσματα που μουχλιάζουν. Για τις οικογένειες αυτές το δίλημμα «φαγητό ή κρεβάτι» είναι πραγματικό, αποτέλεσμα των χρόνιων αντεργατικών πολιτικών στο Ηνωμένο Βασίλειο που οξύνουν στο έπακρο το κοινωνικό πρόβλημα. Επίσης, το γεγονός ότι από το 2017, οι οικογένειες με τρία παιδιά και πάνω δεν δικαιούνται επιπλέον φοροαπαλλαγές ή επιδόματα, τιμωρώντας ουσιαστικά τις πολύτεκνες οικογένειες, έχει συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση της παιδικής φτώχιας. «Όταν έκανα αίτηση για επιπλέον επίδομα για να αγοράσω κρεβάτι, με ρώτησαν για ποιο παιδί είναι», λέει μία μητέρα τεσσάρων παιδιών. «Ένιωσα ότι μόνο κάποιο από τα δύο πρώτα μου παιδιά άξιζαν κρεβάτι. Μας αντιμετωπίζουν ως αριθμούς και όχι ως ανθρώπους».
Σκηνές Ντίκενς, λοιπόν, στο Ηνωμένο Βασίλειο του 21ου αιώνα. Και όσο κι αν ψάξαμε στο πρόγραμμα των Εργατικών που πριν λίγες μέρες πήραν την κυβερνητική εξουσία, δεν βρήκαμε τίποτα που έστω να ανακουφίζει το πρόβλημα της παιδικής φτώχιας, εκτός από την επέκταση του δωρεάν πρωινού σε περισσότερα σχολεία. Αυτοί που κυβερνούν έχουν, άλλωστε, κρεβάτι να κοιμηθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου