Μαρτυρία
«Είναι προφανές ότι το Ισραήλ επιδιώκει να αφανίσει τον παλαιστινιακό λαό, πιστεύοντας πως δεν είναι εφικτή η συνύπαρξη στα εδάφη της Παλαιστίνης. Οι τελευταίες εξελίξεις μετά την 7η Οκτωβρίου δείχνουν την απανθρωπιά του Ισραήλ, αλλά και την αλαζονεία και την αδιαφορία του απέναντι στη διεθνή κοινή γνώμη, παρ’ όλη την παγκόσμια συμπόνια προς τους Παλαιστίνιους»
Της Σάλμα Α. Σάουα*
Όταν γύρισα τελευταία φορά από τη Γάζα, τον Δεκέμβριο του 2022, με ρώτησαν κάποιοι φίλοι μου πώς τη βρήκα. Τους είπα είναι όμορφη. Με κοίταξαν περίεργα: Πώς μπορεί η Γάζα, που είναι μια μεγάλη φυλακή, να είναι όμορφη; Και τους εξήγησα ότι είναι όμορφη γιατί ο κόσμος είναι ευδιάθετος και πάντα λέει «δόξα τω Θεώ» («Αλ Χαμντουλιλάχ») ανεξαρτήτως του τι παθαίνει. Το συνοδεύει συνήθως με το «ας ελπίζουμε να μη χειροτερέψει η κατάσταση».
Αλλά δυστυχώς κάθε φορά έρχονται χειροτέρα γεγονότα… Αφού μας κλέψανε τη γη, μας διώξανε από τα χωράφια μας και μας στρίμωξαν σε ένα μικρό κομμάτι γης, ενώ συνεχίζουν να κλέβουν τα χωράφια μας, το νερό μας και τη ζωή μας.
Ο κόσμος της Γάζας (και της Παλαιστίνης γενικά) πάντα βρίσκει λύσεις για τα προβλήματά του. Για παράδειγμα, δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα στη Γάζα για πολλά χρόνια και ο κόσμος βρήκε εκατοντάδες τρόπους για να παράγει ηλεκτρική ενέργεια. Και όπως είπε ο εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης, ο Μαχμούντ Νταρουίς, «η Γάζα δεν είναι η πιο όμορφη πόλη, ούτε η πιο πλούσια, αλλά ταυτίζεται με την ιστορία ολόκληρης της πατρίδας μας, γιατί είναι πιο άσχημη, πιο φτωχή, πιο μίζερη και πιο αδυσώπητη στα μάτια των εχθρών μας.
»Γιατί είναι ανάμεσά μας η πιο ικανή να διαταράσσει τη διάθεση του εχθρού και τη βολή του. Γιατί είναι ο εφιάλτης του. Γιατί τα πορτοκάλια της έχουν νάρκες, γιατί τα παιδιά της δεν έχουν ζήσει παιδικά χρόνια, ούτε οι γέροντές της γηρατειά και οι γυναίκες της δεν έχουνε επιθυμίες. Γιατί είναι απ’ όλους μας η πιο όμορφη, η πιο αγνή και η πιο πλούσια και αυτή που αξίζει τη μεγαλύτερη αγάπη»**.
Ένα από τα πρώτα σπίτια όπου ζούσαμε όταν γύρισε η οικογένειά μου από το Κουβέιτ στη Γάζα (τη δεκαετία του εβδομήντα του περασμένου αιώνα) ήταν ένα διώροφο σε έναν δρόμο που είχε κυρίως μονοκατοικίες ή διώροφα κτίρια. Ενα από αυτά ήταν το σπίτι μιας οικογένειας συγγενών. Εδώ να πω ότι έχω ένα μεγάλο σόι με πολλούς διαφορετικούς κλάδους, που έχει μια καταγραμμένη ιστορία που πάει τουλάχιστον 700 χρόνια πίσω.
Η οικογένειά μου προέρχεται από μια ιστορική περιοχή της παλιάς Γάζας, η οποία ήταν μακριά από τη θάλασσα, όπως και οι πιο πολλές παλιές πόλεις στη Μεσόγειο. Σε αυτό το σπίτι λοιπόν μένανε τέσσερις θείες, η μία ήταν από τις πρώτες γυναίκες παιδίατρους στη Γάζα και οι άλλες αδελφές ήταν όλες γυναίκες επαγγελματίες, γνωστές για τις επαγγελματικές και διαπροσωπικές δεξιότητές τους.
Αυτό το σπίτι ήταν 4-5 τετράγωνα μακριά από το Νοσοκομείο Αλ-Σίφα, το μεγαλύτερο στην Πόλη της Γάζας. Και λόγω της ηλικίας τους (από 70 ώς 80 χρόνων) οι κυρίες αυτές δεν φύγανε στη νότια Γάζα με τη νοσοκόμα τους όταν ξεκίνησε η γενοκτονία στις 7 Οκτωβρίου του 2023.
Τη μέρα που ο ισραηλινός στρατός διέπραξε τη σφαγή στο Αλ Σίφα, στις 3 Απρίλιου 2024, τις ειδοποίησαν ότι είναι ασφαλείς και να μείνουν στο σπίτι. Στη διάρκεια της σφαγής χάθηκε η επικοινωνία μαζί τους. Όλη η ευρύτερη οικογένεια άρχισε να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Και βάλαμε όλοι μας ειδοποιήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για οποιονδήποτε μπορούσε να επικοινωνεί μαζί τους να μας ειδοποιήσει.
Η γκρεμισμένη μονοκατοικία όπου ζούσαν μέχρι πριν από λίγες μέρες οι τέσσερις θείες μου, δίπλα στο νοσοκομείο Αλ Σίφα. Στην ένθετη φωτογραφία η θεία μου, ένα από τα θύματα – το 80ό που θρηνούμε στο σόι μου. Ποιος θα πει την ιστορία της;
Οταν σταμάτησε η σφαγή πήγε ο κόσμος να δει τι έγινε με αυτές τις κυρίες και βρήκαν το σπίτι τους βομβαρδισμένο και εκείνες θαμμένες κάτω από τα συντρίμμια του. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Πώς νιώθανε άραγε οι γυναίκες αυτές όταν βομβαρδίστηκε το σπίτι τους μ’ εκείνες μέσα, ποιες ήταν οι τελευταίες στιγμές της ζωής τους; Και αυτές οι ζωές πώς θα καταγραφούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Ως απλοί αριθμοί χωρίς τις ιστορίες τους, τα επιτεύγματα ή τα συναισθήματά τους;
Αυτές οι κυρίες ήταν τα ογδοηκοστά (80ά) θύματα της εκτεταμένης οικογένειάς μου. Όμως οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι. Μια οικογενειακή φίλη μας με την κόρη της, οι οποίες είχανε φύγει στην αρχή της γενοκτονίας στη νότια Γάζα, αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω στο σπίτι τους, αφού βομβαρδίστηκε και αυτό που μένανε στα νότια.
Η φίλη αυτή αγαπούσε τα λουλούδια πάρα πολύ και είχε έναν όμορφο κήπο. Πριν από τρεις εβδομάδες, ο ισραηλινός στρατός τις έδιωξε ξανά από το σπίτι τους και φύγανε χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτε. Κάποια στιγμή ενώ περπατούσαν στον παραλιακό δρόμο για να πάνε νότια, τις σκότωσαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες και ο κόσμος τις βρήκε μέσα στα αίματα ύστερα από πολλές ώρες.
Οι γονείς μου κάποια στιγμή ήταν αισιόδοξοι και έτσι χτίσανε το σπίτι μας σε ένα οικόπεδο που είχαμε κληρονομήσει από τον παππού μου – σε ένα κομμάτι του, γιατί το υπόλοιπο το είχε πάρει το Ισραήλ… Κι αυτό το σπίτι είδε κάποιες άσπρες μέρες, αλλά από το 2001 άρχισε να βομβαρδίζεται. Στην αρχή είχανε καταστραφεί τα παράθυρα και οι πόρτες, τα ξαναφτιάξαμε, ξαναχτυπήθηκαν άπειρες φορές. Και τελικά το 2014 βομβαρδίστηκε και δεν έμεινε ούτε μια πέτρα όρθια…
Είναι προφανές ότι το Ισραήλ έχει ως στόχο να αφανίσει τον παλαιστινιακό λαό, αφού έχουν την άποψη πως δεν είναι εφικτή η συνύπαρξη των δύο αυτών λαών στα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης. Οι τελευταίες εξελίξεις μετά την 7η Οκτωβρίου δείχνουν την απανθρωπιά και τη βίαιη και ρατσιστική συμπεριφορά του Ισραήλ, αλλά και την αλαζονεία και την αδιαφορία του απέναντι στη διεθνή κοινή γνώμη, παρ’ όλη την παγκόσμια συμπόνια προς τους Παλαιστίνιους.
Από την άλλη πλευρά, η παλαιστινιακή ηγεσία δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες μεταξύ των παρατάξεών της. Μια ελπιδοφόρα παρατήρηση, ωστόσο, είναι οι βαθιές πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες είναι πρωτόγνωρες – αλλαγές όπως η αντίσταση πολλών κυβερνήσεων, αλλά και των ίδιων των πολιτών ενάντια στην κυριαρχία των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
* Η δρ Σάλμα Α. Σάουα γεννήθηκε στο Κουβέιτ από Παλαιστίνιους γονείς που κατάγονταν από τη Γάζα (έχει και λιβανέζικες ρίζες). Οταν επέστρεψε με την οικογένειά της στη Γάζα, φοίτησε σε Δημοτικό και Γυμνάσιο της Ιερουσαλήμ και σε Λύκειο της Γάζας. Σπούδασε Οικονομικά στο Κάιρο. Εργάστηκε στην Αίγυπτο και στη Γάζα. Πήρε υποτροφία Fulbright για μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων στη Νέα Υόρκη, όπου επίσης εργάστηκε, και στη συνέχεια έκανε διδακτορικό στην Αγγλία.
Στην Ελλάδα ήρθε το 2001. Ασχολείται με την εκπαίδευση, το life coaching και τον πολιτισμό. Εχει δημοσιεύσει διάφορα άρθρα. Αυτό το διάστημα γράφει ένα βιβλίο για την ιστορία της Παλαιστίνης ιδωμένη μέσα από τα μάτια μιας μητέρας. Είναι υπεύθυνη πολιτισμού της Παλαιστινιακής Παροικίας στην Ελλάδα. Εχει μια εξαιρετική κόρη.
Τέσσερις γενιές από την οικογένειά της ανέλαβαν πολιτικές θέσεις σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή το 2001 ενώ ήταν δήμαρχος της Γάζας. Η μητέρα της ήτανε από τις λίγες ανεξάρτητες βουλευτίνες στην Παλαιστίνη από το 1996 μέχρι το 2017 που έφυγε από τη ζωή. Σήμερα έχει θείους και ξαδέλφια που έχουν αναλάβει διάφορα αξιώματα σε πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές θέσεις, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν από την ισραηλινή κατοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου