Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και το 1808 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, με τη συνοδεία του ιταλού δασκάλου του Ρώσση. Επτά χρόνια αργότερα πήρε το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ' όπου πήρε το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα με τις σπουδές στη νομική, για την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε, άρχισε να γράφει στίχους στην ιταλική γλώσσα, ενώ ήρθε σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κίνησης της εποχής.
Το 1818 επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια. Εκεί άρχισε να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στα ελληνικά. Το πρώτο εκτενές ελληνικό ποίημά του και πλέον γνωστό είναι ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, απόσπασμα του οποίου καθιερώθηκε ως Εθνικός μας Ύμνος. Λίγο αργότερα, συνέθεσε το λυρικό ποίημα Εις τον θάνατο του Λορδ Μπάυρον και ακολούθησαν Η καταστροφή των Ψαρών, Η Φαρμακωμένη, Ο Λάμπρος, Εις Μοναχήν, Ο Κρητικός, Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, Ο Πορφύρας.
Στα τέλη του 1828 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα, συνεχίζοντας την ενασχόλησή του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος. Δεν έκανε ούτε ένα ταξίδι στην ελευθερωμένη Ελλάδα, γιατί, όπως υποστηρίζεται, «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει στο εθνικό του φρόνημα αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής».
Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, διότι «με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία».
Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στη Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικώς σ' ένα μικρό μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.
Το όνειρο
Άκου έν’ όνειρο, ψυχή μου,
και της ομορφιάς θεά·μου
εφαινότουν οπώς ήμουν
μετ’ εσένα μία νυχτιά.
Σ’ ένα ωραίο περιβολάκι
περπατούσαμε μαζί·
όλα ελάμπανε τ’ αστέρια
και τα κοίταζες εσύ.
Εγώ τσὄλεα: Πέστε, αστέρια,
είν’ κανέν’ από τ’ εσάς,
που να λάμπει απόκει απάνου
σαν τα μάτια της κυράς;
Πέστε αν είδετε ποτέ σας
σ’ άλλη τέτοια ωραία μαλλιά,
τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι,
τέτοια αγγελική θωριά;
Τέτοιο σώμα ωραίον οπ’ όποιος
το κοιτάζει ευθύς ρωτά:
Αν είν’ άγγελος εκείνος,
πώς δεν έχει τα φτερά;
Ότι είπα αυτά τα λόγια,
μου εφανήκανε ομπρός
άλλες κόρες στολισμένες
με του φεγγαριού το φως.
Εχορεύανε πιασμένες
απ’ τα χέρια τα λευκά,
κι όλες τους επολεμούσαν
να μου πάρουν την καρδιά.
Τότε άκουσα το χείλι
το δικό σου να μου πει:
Πώς σου φαίνονται; Και σου ’πα:
Είναι άσχημες πολύ.
Εσύ έκαμες ετότες
γέλιο τόσο αγγελικό,
που μου φάνηκε πως είδα
ανοιχτό τον ουρανό.
Και παράμερα σ’ επήρα
εισέ μία τρανταφυλλιά
κι έπεσά σου αγάλι αγάλι
στην ολόλευκη αγκαλιά.
Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
οπού μὄδινες γλυκά,
εξεφύτρωνε άλλο ρόδο
από την τρανταφυλλιά.
Όλη νύχτα εξεφυτρώσαν,
ώς οπού ’λαμψεν η αυγή,
που μας ηύρε και τους δυο μας
με την όψη μας χλωμή.
Τούτο είν’ τ’ όνειρο, ψυχή μου·
τώρα στέκεται εις εσένα
το κάμεις ν’ αληθέψει
και να θυμηθείς για με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου