Δευτέρα 26 Αυγούστου 2024

Η Σωτηρία Μπέλλου μία από τις κορυφαίες τραγουδίστριες του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, γεννήθηκε και έφυγε τον μήνα Αύγουστο

Όπωs ο Απρίληs είναι τηs Mαρίαs Πολυδούρη (γεννήθηκε και πέθανε Απρίλη), έτσι και ο Αύγουστοs είναι τηs Σωτηρίαs Μπέλλου.

Στις 22 Αυγούστου του 1921 γεννήθηκε στη Χαλκίδα από εύπορη οικογένεια και τηs προσφέρθηκε πλούσια ανατροφή,αλλά φευ.

Το αντισυμβατικό τηs πνεύμα ,κυριάρχησε.

Πιτσιρίκα ακόμη (ωs αντίδραση στην οικογένεια) παντρεύτηκε έναν μέθυσο (τον Βαγγέλη Τριμούρα).

Από το πολύ ξύλο που έτρωγε από τον ''άνδρα τηs'' ,αποβάλλει στην εγκυμοσύνη τηs.

Toυ απαντά με βιτριόλι, τηs απαντούν με 3 χρόνια φυλακή...

Η ζωή τηs φτώχεια, αγώνας για την επιβίωση, αντίσταση, εμφυλιοπολεμικές διώξεις, πίκρες, πάθη και τραγούδι, πολύ τραγούδι.

Το 1943 συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς στην Καισαριανή

καθ’ υπόδειξη ενός συνοικιακού καταδότη.

Για τρείs μέρεs ,τη βασανίζουν στη Μέρλιν(εκεί που η συλλογική θύμηση, σήμερα εξαντλείται σε ένα κατάστημα HONDOS) και φυλακίζεται μέχρι το 1944 όπου και απελευθερώνεται.

Στα Δεκεμβριανά του '44 μετέχει στις αιματηρές μάχες του ΕΛΑΣ στην Καισαριανή.

Με την έναρξη του εμφυλίου συλλαμβάνεται ξανά από τους χωροφύλακες και γνωρίζει έναν νέο κύκλο ξυλοδαρμών και βίας λόγω των φρονημάτων της.

«Στη Θεμιστοκλέους, όταν γύρισα τράβηξα πάλι μαρτύρια.

Μια μέρα ζήτησα να μας δώσουν λίγο ψωμί περισσότερο.

Η κατάσταση ήταν τραγική.

Πείνα και δυστυχία.

Είχαμε μια κουβέρτα δέκα γυναίκες.

Όταν, λοιπόν, ζήτησα λίγο παραπάνω ψωμί, μου είπαν “Αντάρτισσα είσαι;

Κι εδώ μέσα είσαι αντάρτισσα”;

Με παίρνουν αμέσως και με πολλές φασαρίες με κλείνουν στο πειθαρχείο».

«Μετά από καιρό περνάγαμε από μια επιτροπή και κάθε μέρα, δύο – τρεις κάθε φορά τις άφηναν ελεύθερες.

Κάποια μέρα, λοιπόν, ήρθε και η δική μου σειρά.

Με άφησαν ελεύθερη.

Μόλις βγήκα είχα πάρει μια κουβέρτα και κάτι σχισμένα παπούτσια και βάδιζα προς την Ομόνοια.

Με βλέπει ένας αξιωματικός που ήταν στη Θεμιστοκλέους και μου λέει:

“Σ’ αφήσανε μωρή Βουλγάρα;”

Του λέω δεν είμαι Βουλγάρα είμαι Ελληνίδα. Με πλακώνει στο ξύλο και με ξαναπάει φυλακή…»

Από το βιβλίο τηs Σοφίαs Αδαμίδου-''Πότε ντόρτια, πότε εξάρεs''.

Το 1948 τραγουδάει με τον Τσιτσάνη στου «Τζίμη του Χοντρού», ένα κέντρο της οδού Αχαρνών.

Μαζί τους στο πάλκο είναι και οι Περιστέρης, Κασιμάτης, Κερομύτης, Ρούκουνας κ.ά.

Μια βραδιά μπαίνουν στο μαγαζί οι Μανιάτεs Χίτες αδελφοί Κατελάνοι,κορυφή του υποκοσμου τηs περιοχήs του Μεταξουργείου.

Ο μικρός Κατελάνος δίνει παραγγελιά:

«πες μωρή, παλιοκουμμούνα, «Του αϊτού ο γιος»

(στρατιωτικό εμβατήριο που υμνούσε τον βασιλιά Κωνσταντίνο ο Α' του 1916-17 του εθνικού διχασμού).

Σιγά, μη το τραγουδούσε το ''αλάνι'' η Σωτήρω...

«Α, πάενε, ρε, δεν το ξέρω» του απαντά και οι χίτες, ορμάνε και την ξυλοφορτώνουν πάνω στην πίστα, μπροστά σε όλους.

«Έξι άτομα με βαράγανε στο πάλκο αλλά αυτό που με πόνεσε πιο πολύ ήταν που δεν σηκώθηκε ένας άντρας να με υπερασπιστεί»

λέει η ίδια για το περιστατικό....

Το αφεντικό του μαγαζιού , ο Τζίμης ,λέει στην κομπανία

«κοιτάξτε να βρείτε άλλη γυναίκα.

Μου το είπαν καθαρά πως αν δε φύγει το κομμούνι θα μου το κάψουν το μαγαζί».

Για να επιβιώσει πλένει σκάλες, ξεφορτώνει λεωφορεία και πουλά τσιγάρα με ένα καρότσι στην Ομόνοια.

Τις νύχτες κοιμάται σε βαγόνια και παγκάκια.

Με τα λίγα της λεφτά αγοράζει παπούτσια και κουβέρτες.

Τελικά θα καταφέρει να νοικιάσει μια μικρή κάμαρα στην οδό Αβάτων στο Περιστέρι και να αγοράσει μια κιθάρα, όνειρο που το είχε από μικρή.

Μεγάλο πάθοs τηs το μπαρμπούτι, αλλά με πολλή γενναιοδωρία στα κέρδη σε όσουs είχαν ανάγκη.

Και στο τέλοs,πάντα ''ρέστη''.

Αλλά καρδιά μεγάλη.

Το 1993 διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα και η οικονομική τηs ένδεια, την ωθεί να πουλάει μόνη τηs στη πλατεία στο Κολωνάκι τουs δίσκουs τηs(σε μία ώρα είχε ξεπουλήσει).

Η Σωτηρία Μπέλλου σε όλη της την ζωή στάθηκε ενάντια σε όσα της προόριζαν για την ζωή της, ενάντια σε κατακτητές και φασίστες, ενάντια στην φτώχεια αλλά και στον καθωσπρεπισμό που επέβαλλε η εποχή τηs.

Συνεργάστηκε με Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καπλάνη, Γαβριήλ, Τσιτσάνη, Καλδάρα, Χατζηχρήστου, Περιστέρη, Ροβερτάκη, Κολοκοτρώνη, Μπακάλη, Μπαγιαντέρα, Βασιλειάδη και έκανε με την ερμηνεία τηs ακόμη πιο μεγάλα τραγούδια όπως «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Όταν πίνεις στην ταβέρνα», «Κάνε λιγάκι υπομονή», «Γύρνα στη ζωή την πρώτη», «Κάνε κουράγιο καρδιά μου», «Ο ναύτης», «Το σβηστό φανάρι», «Είπα να σβήσω τα παλιά», «Άνοιξε, άνοιξε»

Αλλά και μετά τη μεταπολιτευση θα απογειώσει Ξαρχάκο, Σαββόπουλο, Μούτση, Ανδριόπουλο, Λάγιο,Αρ. Κουνάδη, Β. Δημητρίου,Άσιμο.

Στιs 27 του Αυγούστου του 1997,εξαντλημένη έφυγε απο τη ζωή...

και ωs συνήθωs-άλλωστε, ''αυτοί που αγαπάνε ,τρώνε βρώμικο ψωμί''-λίγοι γνωστοί τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία.

-To υπέροχο τραγούδι του Δημήτρη Λάγιου(που έφυγε νωρίs) και του σπουδαίου (και φίλου) Mιχάλη Μπουρμπούλη (που μας άφησε πριν ένα χρόνο)Αη-Λαόs (με το υπέροχο ''ζωγράφισε ο Θεόφιλοs με αίμα ,τον Χάρο να φοράει θαλασσιά'').

ΠΗΓΗ:FB

https://youtu.be/4-6LYquwuu8