ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ: Να μην περάσουν πάνω από τις ζωές μας!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ        

Να μην περάσουν πάνω από τις ζωές μας!

Το 3^ο  μνημόνιο που ψήφισε και προωθεί η νέα κυβέρνηση έρχεται να  σαρώσει όσες κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα άφησαν όρθια τα προηγούμενα μνημόνια.

ΣΟΚ με τη μείωση των μισθών στο νέο μισθολόγιο

Με βάση τις διαρροές από κυβερνητικές πηγές, το νέο μισθολόγιο που ετοιμάζεται να ψηφιστεί μέσα στο 2015 και να ισχύσει από 1/1/2016, έχει εξαιρετικά μεγάλες μειώσεις στους μισθούς! Το ΣΟΚ από τη μείωση των μισθών είναι τεράστιο, πολύ δε περισσότερο, που οι νέες μειώσεις που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση, έρχονται να προστεθούν στις μεγάλες μειώσεις που έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Το Δημόσιο Σχολείο στον οδοστρωτήρα

των μνημονιακών πολιτικών

Τα δεδομένα και αυτονόητα μιας ομαλής εκπαιδευτικής λειτουργίας (διδακτικό προσωπικό, έγκαιρη πρόσληψη και τοποθέτηση νέων εκπαιδευτικών, σχολικές βιβλιοθήκες, κατάλληλα σχολικά βιβλία, θέρμανση, υποδομές) έγιναν εδώ και πολλά χρόνια ζητούμενα.   Για άλλη μια σχολική χρονιά φτάσαμε στα τέλη του Νοέμβρη και η κατάσταση στα σχολεία παραμένει εκρηκτική: χιλιάδες κενά, υποχρηματοδότηση, χαμένες διδακτικές ώρες, μορφωτικά ελλείμματα στους μαθητές, μηδενικοί μόνιμοι διορισμοί και προσλήψεις αναπληρωτών με το σταγονόμετρο.

Σύνταξη μόνο για όσους σπάσουν το ρεκόρ μακροζωίας!

Η κυβέρνηση ήδη από τον  Αύγουστο, προωθεί ένα νομοθετικό πλέγμα μέτρων που οδηγούν στην κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, την κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, νέες μειώσεις στις συντάξεις και δραματική αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, η κατάρρευση της υγείας και της περίθαλψης, το νέο μισθολόγιο που προετοιμάζει νέες δραματικές μειώσεις μισθών και σύνδεση μισθού - αξιολόγησης,  η ένταση της ελαστικής εργασίας, οι κατασχέσεις σπιτιών, οι φόροι, οι ιδιωτικοποιήσεις,  είναι μερικά από τα μέτρα κοινωνικής καταστροφής, των επόμενων εβδομάδων!

Τα μνημόνια και οι αντιλαϊκές πολιτικές αποτελούν για το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν, την ΕΕ και το ΔΝΤ, το μονόδρομο, τη σταθερή επιλογή, στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης. Οι πραγματικοί στόχοι αυτών των πολιτικών δεν είναι η αντιμετώπιση του χρέους αλλά η υποτίμηση της εργασίας, (δηλαδή, η εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή) και η σωτηρία των τραπεζών.

Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές…

Ας σηκώσουμε το κεφάλι μας και ας κοιτάξουμε λίγο πιο μακριά από τη γειτονιά μας. Οι άνεργοι στον ιταλικό νότο, οι φτωχοί που χάνουν το σπίτι τους στη Μαδρίτη, αυτοί που στοιχίζονται κατά χιλιάδες στις ουρές για συσσίτια στην Πορτογαλία, οι εργαζόμενοι που μένουν απλήρωτοι στην Αθήνα, οι πρόσφυγες που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, αποτελούν κομμάτια του ίδιου πάζλ. Σε μια εποχή που οξύνεται η καπιταλιστική κρίση, επιβάλλουν την καταστροφή  περιοχών και  χωρών για να προχωρήσει η νέα

«καπιταλιστική ανάπτυξη». Αυτές οι πολιτικές είναι που απειλούν να περάσουν σαν οδοστρωτήρες πάνω από τις ζωές μας – με αυτές τις πολιτικές έχουμε να αναμετρηθούμε. Και αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν αλλάζει ούτε με κατάρες ούτε με ευχές. Αλλάζει εκεί που η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα, εκεί που τα χέρια δεν απλώνονται ζητιανεύοντας αλλά σφίγγονται αποφασιστικά και γίνονται γροθιές.

Τρεις δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας:

Α. Να αποδεχτούμε τις μνημονιακές πολιτικές, τη λιτότητα, τη συνεχή περικοπή μισθών και συντάξεων, την ισοπέδωση των δικαιωμάτων μας, ως κακή αλλά αναπόφευκτη εξέλιξη – για να σώσουμε οτιδήποτε και αν σώζεται. Την επιλογή αυτή υποστηρίζουν όλα τα μνημονιακά κόμματα. Ο φόβος και η υποταγή είναι τα βασικά όπλα αυτής της επιλογής. Μόνο που η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι το τίμημα της υποταγής είναι πολύ ακριβό, πολύ πιο ακριβό απ’ ότι φανταζόμαστε.

Β. Να ακολουθήσουμε μια πολιτική γενικής καταγγελίας – στα λόγια αλλά όχι στην πράξη, μια πολιτική που μεταθέτει στο μακρινό «επαναστατικό» μέλλον την όποια αντιπαράθεση με το μνημονιακό καθεστώς και αρκείται σε μια 24ωρη και ένα κομματικό συλλαλητήριο κάθε δυο μήνες.

Και οι δυο παραπάνω επιλογές, που ακολουθούν οι δυνάμεις του επίσημου κομματικού συνδικαλισμού, δεν οδηγούν σε συγκρούσεις και δεν διεκδικούν νίκες, απέναντι στη μνημονιακή βαρβαρότητα.

Κι όμως, έχουμε άλλο δρόμο!

Να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, στη συγκρότηση ενός  κοινωνικού μετώπου σύγκρουσης και ρήξης με ΕΕ και ΔΝΤ με στόχο την αναχαίτιση, ανατροπή των αντεργατικών, αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών, των κυβερνήσεων.

 Επιτέλους, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα και από κανέναν! Η μόνη ελπίδα όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, πηγάζει από τη βάση των εργαζομένων, από τον ίδιο το λαό και τους αγώνες του.

Την προηγούμενη πενταετία  δώσαμε σκληρές μάχες ενάντια στη λαίλαπα των Μνημονίων. Σταματήσαμε την αξιολόγηση. Μπλοκάραμε τις απολύσεις του Μητσοτάκη στο δημόσιο, τις διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών. Ανακόψαμε τις ανεξέλεγκτες μετακινήσεις εκπαιδευτικών, την αύξηση του αριθμού των μαθητών. Υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα των αναπληρωτών …

Σήμερα, έχοντας μπροστά μας την απεργία στις 3 Δεκέμβρη, χρειαζόμαστε να κλιμακώσουμε τις ασύνδετες 24ωρες απεργίες με  νέους τρόπους κινητοποίησης και μετωπικής οργάνωσης του κινήματος σε αντιδιαστολή με τις επίσημες κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, σε αντιδιαστολή με τις λογικές της ανάθεσης, με νέες μορφές μετωπικής δράσης και λογικής που μπορούν να αναχαιτίσουν τα μνημονιακά μέτρα, να ανατρέψουν τις αντιλαϊκές πολιτικές αλλά και τους πολιτικούς διαχειριστές τους, να συγκρουστούν αποτελεσματικά με κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, σας καλούμε όλους να συμμετέχετε στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ την Τρίτη 1 Δεκέμβρη στις 6 μμ στο Συνεδριακό της Κρύας στη Λιβαδειά, για να αποφασίσουμε το πρόγραμμα δράσης και να συνεχίσουμε τον αγώνα με πείσμα!