Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την 51η επέτειο από την εξέγερση στο Πολυτεχνείο που έφερε το τέλος στη χούντα των συνταγματαρχών (1967-1974). Μισός αιώνας πέρασε από κείνα τα χρόνια όπου η χώρα μπήκε στον γύψο, η ελεύθερη σκέψη και λόγος διώχθηκαν και η παιδεία έγινε το απόλυτο εργαλείο του καθεστώτος προς τον φρονηματισμό και την προπαγάνδα της φασιστικής ιδεολογίας του.
Από τότε πολλά χρόνια πέρασαν, η παιδεία υποτίθεται ότι αναμορφώθηκε με καινούργια αναλυτικά προγράμματα που προτάσσουν την ελευθερία έκφρασης του μαθητή, τη δημιουργικότητα και την κριτική σκέψη του μαθητή, διαθεματικά και διαπολιτισμικά σχέδια δράσης ήρθαν να εμπλουτίσουν την διδακτική πρακτική, όπου η ελεύθερη, ισότιμη ανταλλαγή ιδεών και η συζήτηση έγινε το κέντρο της.
Τουλάχιστον στη θεωρία…
Διαβάζουμε από την ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, στην ανάρτηση ‘Σχετικά με το θέμα του Πολέμου στην Ουκρανία’
“Αξιοποιώντας διδακτικές πρακτικές κατάλληλες για την κάθε ηλικία, μπορούμε να διερευνήσουμε την έννοια του πολέμου και να αναδείξουμε την ανάγκη για ειρήνη […]
Θεσμοί όπως οι Διεθνείς Οργανισμοί και ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κανόνες διεθνούς δικαίου και αξίες όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία και η εθνική ανεξαρτησία μπορούν να εισαχθούν στη συζήτηση”
Όλα αυτά φαίνεται να ξεχάστηκαν όμως στην περίπτωση της εκπαιδευτικού από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Ταύρου, η οποία έκανε ακριβώς αυτό. Την Παγκόσμια ημέρα για την Ειρήνη (21/9) σχεδίασε με τους μαθητές της μια εικαστική δράση στην οποία οι μαθητές δημιούργησαν και ανάρτησαν στον χώρο του σχολείου ένα χαρτοπανό, το οποίο αποτύπωνε τις ευχές και τις ελπίδες τους για ειρήνη, αγάπη και ευημερία, ενώ υπήρχε και το αίτημα για ελευθερία στην Παλαιστίνη.
Η εκπαιδευτικός και ο διευθυντής του σχολείου κλήθηκαν σε γραπτή απολογία από τον Διευθυντή Π.Ε. Δ’ Αθήνας για να εξεταστεί αν θα υπάρξει πειθαρχική δίωξη εναντίον τους για παράβαση καθήκοντος! Ο ίδιος δε ο Διευθυντής Εκπαίδευσης άφησε να εννοηθεί ότι υπήρξε ακόμη και παρέμβαση από την Ισραηλινή Πρεσβεία για το ζήτημα του πανό, δεδομένου ότι κατά τα λεγόμενα του ¨προκλήθηκε διπλωματικό επεισόδιο”!
Πολλά τα ερωτηματικά που δημιουργούνται.
Τι ήταν αυτό που τόσο πολύ θορύβησε το στέλεχος της εκπαίδευσης, το υπουργείο και πιθανώς μια ολόκληρη πρεσβεία για να κινηθούν τόσο άμεσα για την αφαίρεση του πανό των μαθητών; Ο Διευθυντής εκπαίδευσης ήρθε ο ίδιος μάλιστα να επιθεωρήσει και να βγάλει και φωτογραφίες που θα πιστοποιούσαν ότι το πανό είχε απομακρυνθεί.
Ποια παράβαση καθήκοντος διέπραξε η εκπαιδευτικός, η οποία ακολουθώντας τις οδηγίες του Αναλυτικού Προγράμματος και του ΙΕΠ καταπιάστηκε με το περιεχόμενο της Παγκόσμιας ημέρας για την Ειρήνη, συζήτησε με τους μαθητές της και από κοινού προχώρησαν σε μια εικαστική δράση , ως είθισται, για να ολοκληρώσουν την εργασία τους;
Γιατί η αναφορά στις έννοιες της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ενόχλησε τόσο στην περίπτωση της Παλαιστίνης, και δεν ενοχλεί το ίδιο σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, ή στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου; Όταν ακόμη και ο ΟΗΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα της Παλαιστίνης για ανεξαρτησία, τι είναι αυτό που φιμώνει το στόμα της εκπαιδευτικού και των μαθητών της και μαζί μ’ αυτούς όλων μας, όταν αναφερόμαστε στον λαό αυτόν που υποφέρει χωρίς πατρίδα εδώ και 76 χρόνια, και εδώ και ένα χρόνο τώρα υφίσταται μια ανηλεή επίθεση στα όρια της γενοκτονίας από το κράτος του Ισραήλ ;
Με ποιο δικαίωμα και για ποιους λόγους παρεμβαίνουν κρατικοί μηχανισμοί στο παιδαγωγικό έργο των εκπαιδευτικών, στερώντας τους με επονείδιστο τρόπο την παιδαγωγική τους ελευθερία και επιβάλλοντας μια απροκάλυπτη λογοκρισία σε αυτούς και στους μαθητές τους, και κατ’ επέκταση στην κοινωνία όλη;
Ο ‘ελεύθερος κόσμος’ ίσως τελικά να μην είναι τόσο ελεύθερος, όπως μας υπενθυμίζουν και οι αντίστοιχες διώξεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού που σε πολλές περιπτώσεις καταλήγουν ακόμη και σε απολύσεις λόγω της υποστήριξης του Παλαιστινιακού λαού, όπως στην περίπτωση της μόνιμης καθηγήτριας Maura Finklstein από το Muhlenberg College σε μια μικρή πόλη της Πενσυλβάνια.
Και μπορεί τελικά η χούντα να μην τελείωσε καθόλου το ‘73, αφού ο φρονηματισμός, η ιδεολογική εργαλειοποίηση του σχολείου και η λογοκρισία συνεχίζονται και στις μέρες μας μέσα από τις συνεχείς διώξεις του δασκάλου ως “κήρυκα ελευθερίας” κατά τον Ε. Παπανούτσου, όταν θίγονται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Όταν δεν είμαστε με τη ‘σωστή πλευρά της ιστορίας’, όπως αυτοί την εννοούν, αλλά με τους λαούς και το δικαίωμά τους στην ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τη ζωή την ίδια!
Όταν αντιστεκόμαστε στον σύγχρονο γύψο και δεν φοβόμαστε να φωνάξουμε μαζί με την δασκάλα και τους μαθητές “ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ”!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου